Column

Een terugblik, een bijzondere gebeurtenis, een apart verhaal...? Als zoiets van toepassing is, dan kan je dat hier terugvinden.

Zou het dan dit jaar, dit jaar, dan écht gebeuren!? Na ’74, ’78 (wat we alleen kennen uit de geschiedenisboeken) én 2010. Het gebeurde al na de groepsfase én het werd versterkt na het duel tegen Mexico. Dit Nederlands elftal is op onverklaarbare wijze onverslaanbaar.

Maar is het wel zo onverklaarbaar? Sommige dingen in het leven gebeuren nou eenmaal niet met een reden. Het gebeurt gewoon, omdat het gebeurt. Omdat de puzzelstukjes op het juiste moment en op de juiste plaats in elkaar vallen. Voor mij persoonlijk? (Dat is tenminste wat sommige mensen zich vast en zeker zullen afvragen.) Ik zie het nog goed voor me als ik, op 23 december "de avonturiers” bij mij heb uitgenodigd (of hadden ze zichzelf nou uitgenodigd?) voor een verlaat Sinterklaasfeest, Wesley Banis naar de koelkast zie trippelen voor een nieuw flesje bier. Hij had vooraf al gevraagd of er voldoende in huis was én vergat overigens niet om de metgezellen van meer drank te voorzien, maar vreemd was het wel. Vooral als je bent opgegroeid in een cultuur waar de gasten rustig hun plaats bewaren en zich vooral niet bemoeien met de dagelijkse beslommeringen van het huishouden waar ze te gast zijn. Én dus zeker niet in de koelkast komen van de gastheer (of vrouw, zoals uitkomt). 

Relaxt was het wel. Én ondertussen vroeg ik me af…heb ik écht wel hetzelfde DNA als de man (mijn vader) die dit nooit had toegestaan. Tegelijkertijd bedacht ik me: "Ik wil dat men zich thuis voelt op een plaats waar ze niet thuis zijn”. Een paar maanden later ben ik te gast in huize Verheijen. Voor de achtste finale van het WK tegen Mexico. Als laatste toegevoegd, als (bijna) eerste aanwezig met nog even snel gehaalde blikjes Heineken en wat Chips. Ik zit net en gastheer Wilan zegt: "Het is wel zelfservice”. Tja… dat ben je immers niet gewend. Gewoon sociaal. Wel rekening meegehouden, want elke ervaring die je opdoet is er eentje meer. Ik had natuurlijk al voorgekoelde blikjes bij de Plus gehaald. Maar het blijft toch vreemd. Het zit niet in je ´natuur´, zoals men dat zo mooi kan uitdrukken. Elke dag en elke euro steek ik er met héél veel plezier in, maar wennen doet het waarschijnlijk nooit. Die losbandigheid, dat gevoel van "samen één” (is niet alleen). 

Het voelt vreemd, maar ondertussen toch zo ongelooflijk vertrouwd. Die trippel van Banis naar de koelkast. Ik zal hem nooit, maar dan écht nooit vergeten. Sommige dingen in je leven blijven je nou eenmaal bij. Zoals dat ik tijdens het WK van 2010 elke wedstrijd achter de bar stond in de kantine van Schiebroek. En de kwartfinale, tegen Brazilië, nog als een brandmerk in het geheugen stond gegrift, die kopbal van Wesley Snijder. Onbeschrijfelijk! Elke weldenkende Nederlander smult er nog steeds van… en over 10 jaar nog steeds. Het is raar, maar nu in 2014 kan het Nederlands elftal van Louis van Gaal dat jaar, 2010, geheel doen vergeten. Het chauvinisme in ons kleine landje zal altijd blijven. Ja, we hadden het Bert van Marwijk, de man waarmee elke Nederlander zich kan identificeren, meer gegund, maar wij Nederlanders zijn ook wel weer zo dat als Louis het lef heeft, ja mensen ‘het lef heeft!’, om doelman Jasper Cillessen in de 120^steminuut te vervangen voor penalty-killer Krul, we in één klap achter ‘de man met Gouden Pik staan’. Sommige dingen vallen soms nu eenmaal op hun plaats. Waar was eigenlijk onze eigen penalty-killer? Had zijn mening wel willen aanhoren, maar dat terzijde.

Zie je hoe Louis omgaat met zijn spelers én met de pers. Is hij niet een heel ander mens geworden als dat hij was tijdens zijn eerste (mislukte) bondscoach avontuur in 2001/2002. En dat zeg ik als 010’er. Hij, Louis, behaalde zijn meeste successen immers in 020, maar nu in 2014 lijkt men dat allemaal te zijn vergeten. We zijn één, 15 miljoen zal het inmiddels niet meer zijn, maar we zijn er "voor elkaar, én met elkaar”, zoals niet toevallig de slogan van, inmiddels, Neptunus-Schiebroek, al jaren luid. Alles zijn we vergeten, zolang we winnen.

Dat geldt immers op alle fronten, natuurlijk was het feestje van Wesley Banis, Freek van ’t Land én Niels Heerema niet zo’n succes geworden als Nederland na strafschoppen had verloren van die onbeduidende Costa Ricanen. Maar kwam dat Rotterdamse feestje dan niet indirect door de invloeden van Louis? De man die het lef had om Cillessen te vervangen door Krul. 020 versus 010, vandaag telde het even niet. Ook niet toen, aan het einde van het feestgedruis, 020’er Freek ineens uit beeld was verdwenen en 010’er Mark van Leeuwen zich als, letterlijk, nuchtere oppasvader zich over hem ontfermde en het daarna over liet aan de specialisten op dit vakgebied, Jill O’Neill en Sami Charaff. Vriendschap druk je immers niet uit in gelden én woorden, maar in daden. Zoals we in Rotturdam graag zeggen: "geen woorden, maar daden”. Peentjes zweten was het wel vanavond, meermaals.

Terug naar hét WK, het Wereldkampioenschap in Brazilië, nee, nuchtere Hollanders het is allemaal niet sprankelend (op de 1-5 revanche tegen Spanje na dan), maar is er dan wel een land geweest dat met louter sprankelend voetbal wereldkampioen werd? Nee, die is er niet. Men wordt immers opgeleid tot ‘toernooi-voetballers’, zoals ‘we’ de Duitsers graag noemen, maar waar moeten die Duitsers in landen verband anders een rol in spelen. Als land speel je immers alleen maar toernooien of kwalificaties. Je speelt nooit competities. Eindelijk lijken we dat als Hollanders, onder Louis, maar eerder ook onder Bert (laten we dat ook nooit vergeten), te gaan begrijpen. We moeten toernooi voetballers worden. 

Ik was, eerlijk gezegd, als coach aardig op weg. Tijdens de Düsseldorf International Cup dit jaar. Maar ik viel in de beslissende fase toch weer terug op eerder gemaakte fouten. Natuurlijk hadden Mark én Lucas (van Kan red.) het in reguliere speeltijd in de kwartfinale allang moeten beslissen, maar door tijdens de strafschoppen serie toch verkeerde keuzes te maken delfden we het onderspit. Louis niet. Hij rekende af met ons strafschoppen syndroom. Hij heeft vooraf over alles nagedacht, tenminste zo lijkt het. We zijn, op het moment van schrijven immers pas in de halve finale. De Argentijnen komen eraan. We vergeten het nooit, die dag, 16 jaar geleden. Dennis Bergkamp, Dennis Bergkamp, wat moeten ‘wij’ ooit zonder Jack van Gelder!? Of de ‘fopduik’ van Edwin van der Sar. Een 020’er, maar wat waren we hier in Rotturdam toen blij met die geweldenaar. Louis heeft er vast een passend antwoord op.

Zag je die omhelzing tussen Cillessen en Krul. Blij met elkaar. Zoals wij nu blij waren met Jill en Sami! Wat een interactie, wat een socialisme. Niet nadenken, maar doen! We zijn immers één, ‘allen voor één en één voor ons allen’ (zeker weten als het erop aankomt) of ‘geen woorden, maar daden’, dus. Kippenvel. Net zoals eerder op de avond. Lucas zei: "de spanning nu is toch anders”. Ik beaamde dat. Costa Rica is toch van iets andere koek als Uruguay, Engeland of Italië, landen die Nederland hier had kunnen treffen, maar vanaf ‘het Wilhelmus’ was daar toch weer die spanning, die gezonde wedstrijd spanning voor de winst van je vaderland, wat dan wel vreemd is in die specifieke context overigens. Maar toch dat ‘gevoel’ (met kippenvel) was er weer. Het zal toch een keer moeten lukken, wereldkampioen worden. Hij, Lucas, kreeg ‘iets’ door, zoals hij dat mooi verwoorde: 67^ste minuut, dacht hij, er gebeurde niets. 76^ste minuut dan. Nee, opnieuw niet. Lucas had de context niet begrepen. De 6 en de 7 klopten wel. De 7^e strafschop tegen zou funest zijn voor Costa Rica (Spanje, Australië en 5 in de serie tegen Costa Rica). Nederland zou de zesde strafschop niet meer hoeven nemen (na Mexico en 4 in de serie tegen Costa Rica). Het klopte dus wel. Iets van ‘karma’ of … 

We zullen het waarschijnlijk nooit weten. Bizar is het wel. Voetbal en bijgeloof. Het blijft onlosmakelijk aan elkaar verbonden. Zo ook nu dus. Inmiddels wordt het alweer licht. De zondagochtendzon zal weldra door de bomen schijnen. We maken ons op voor de halve finale tegen Argentinië. Het team van Messi, de ideale schoonzoon, maar wij hebben Robben én Van Persie (ook al laten zijn prestaties nog te wensen over) én nog heel veel andere spelers die allemaal deel uitmaken van hét geheel van Louis. Nee, nogmaals, als 010’er heb ik niets met deze staf, maar Louis, Patrick (*met heel veel pijn in het hart) en Danny, chapeau! Maar maak ons eindelijk eens Wereldkampioen…

Deze generatie (wij!) is er ook klaar voor. De meesten zagen de wedstrijden tot nu op verschillende locaties. Vast en zeker zal waarschijnlijk tijdens de halve finale of finale ook de Meidoornhoek (13 plaatsen beschikbaar) nog worden aangedaan. Een mooie leeftijd ook om in de Hofplein-fontein te duiken. Over vier jaar is men immers al weer verder en (hopelijk voor hen) wijzer, maar als ‘we’ dan dit jaar wereldkampioen worden dan duik ik mee. Die Hofplein-fontein in. Gewoon, omdat ‘we’ dat misschien nooit meer meemaken. Nu kan hét. Nog meer dan vier jaar terug. #wewordenwereldkampioen

En heel graag zie ik dan Banis naar de koelkast gaan om een heerlijk koud biertje te halen…en er voor mij ook eentje meeneemt, ’gewoon, omdat hét kan’! Maar laten we niet te vroeg ‘juichen’. Argentinië en dan Brazilië of Duitsland zijn er ook niet voor niets. Het zal weer peentjes zweten worden...

Reacties:

Reageren:

Terug naar de vorige pagina >