Toerelftal na vijf overwinningen knock-out
Drank en slaapgebrek breken op bij het nemen van strafschoppen
Door Jan D. Swart
Het gebeurde ’s morgens op de tweede toernooidag in het bruisende Düsseldorf na twee disconachten met Bacardi, hun...kering en slaapgebrek, maar niettemin vijf overdonderende overwinningen op rij en een barbaars doelsaldo van 10-1.
Terwijl het toerelftal van Neptunus-Schiebroek volledig in het pluche zat en ondanks koppijn zelfs de zesde tegenstander (nu een Franse) van de sokken speelde, shit happens. Nou ja, shit? Méér een gallery-zeperdje.
U moet ‘t voor u zien. Het is 0-0. Ter hoogte van de middenlijn schrikt de Franse libero (googletype Humprey Mijnals) zó van de gretige Lucas van Kan, dat hij struikelt. De route naar de eenzame keeper is geplaveid. Mark van Leeuwen loopt mee en er is geen Fransman meer die hun beider tempo kan volgen. Het kan niet meer missen.
Van Kan en Van Leeuwen, geheelonthouders. Van Kan en Van Leeuwen, die allebei de avond tevoren in het jeugdhotel Italië zien winnen en zich daarna ter ruste leggen op het moment dat Max Bronswijk dorstig en bronstig een taxi bestelt. Van Kan en Van Leeuwen, nota bene de fitste. Met nog slechts vijf speelminuten hebben zij de halve finale binnen handbereik. Samen.
Een halve finale, die bovendien pas twee uur later op het schema staat. Twee fantastische uren om in de schaduw van de bloesem de verloren nacht te compenseren. Doelman Jelle Visser ziet Van Kan sprinten en gaat - volledig uitgewoond, geen bed gezien – tevreden tegen de paal zitten. Het is half twee op de tweede speeldag. De 0-0 moet 1-0 worden.
De geblesseerde Simon Koeleman (student criminologie) heeft in een auto anderhalf uur zijn roes uitgeslapen en kijkt. Er resteren nog slechts luttele seconden. Van Kan rukt op. Supporter Theo Bierhuizen gaat staan. De bank oók, met uitzondering van Nick Heikens. Die ligt op z’n rug. Maar zelfs hij draait zich geeuwend buikwaarts. Iedereen voorvoelt victorie.
Lucas van Kan schuift de bal naar Van Leeuwen. Mark naar Luuk. Luuk naar Mark. Het sportpark Tannenhof raakt in extase en de hulpeloze Franse keeper is de krankzinnigheid nabij. En dan? Dan staat onze eigen Dries Roelvink (Lucas) bij de vierde Gallery buitenspel. Hoe uitgeslapen kan men wezen?
Strafschoppen. En nu kan men zeggen wat men wil, maar aan doelman Jelle Visser, die ’s morgens kort voor het ontbijt in de lounge van het Hostel op een bank slapend was aangetroffen, heeft het niet gelegen. De eerste pakte hij klemvast en de tweede roffelde hij het stadionnetje uit. En waarop gokten Max Bronswijk, Freek van ’t Land en Lucas van Kan? Zij gokten er op dat de heer Visser vervolgens meteen maar alle penalty’s zou stoppen. En zo reed het studentikoze Dutchbat-toerelftal van Neptunus-Schiebroek zondagmiddag om klokslag half vier Düsseldorf uit. Ongeslagen knock-out.
Eén busje. Drie supportersauto’s, waarvan er één de balans van de colonne maar niet onder de knie kreeg. Vier chauffeurs met opengesperde ogen; de rest lag voor Pampus na een weekend dat als nat en heavy omschreven zou kunnen worden, althans bezien in het licht van de compromitterende fotoscans. ‘Ik wou dat ik nog 20 was’, sprak vader Theo Bierhuizen tot coach Wilko Poulie, ‘vijf minuten slapen, vijf keer luchtig opboeren en vijf wedstrijden winnen’.
Ooggetuigen kijken terug op drie loodzware dagen, waarvan Sjors te Duits er maar één meemaakte en het toch presteerde om in de auto van zijn privéchauffeur (zijn vader) een voetbaltas onder te kotsen. Daar zal Aart Visser blij mee zijn. Drie dagen waarin Wesley Banis slechts nerveus toeleefde naar de nachten. Hij dronk Bacardi als water en zelfs ongemerkt andersom. Met zijn Duitse Manschaftsshirt was hij gegeven moment de schaamte van het proeven voorbij.
Twee nachten waarin de stille Max Bronswijk in luidruchtigheid explodeerde. Benedenwaartse opboerende knoflook waar Thomas van Kan zat of stond. Doorweekte tissuetjes in disco’s als de romantiek tot huilens toe weer eens niet lukte. Maar altijd was er om half acht ’s morgens, kort voor het ontbijt, toch weer die sofa in de lounge en drie uur later de eerste wedstrijd onder het motto: ’s nachts een vent, ’s morgens óók. Neptunus-Schiebroek was on tour.
Deelnemers: Jelle Visser, Ashwin Meijer, Thomas van Kan, Freek van ’t Land, Bastiaan van Weijen (gastspeler), Nick Heikens, Max Bronswijk, Roland van Deelen, Simon Koeleman (10 speelminuten), Lucas van Kan, Dave Bierhuizen, Matty Haupler, Sjors te Duits (1 dag vanwege een scriptie), Mark van Leeuwen, Sjoerd Kolner (ADHD), Wesley Banis en Maarten Maissan. Tourleider: Wilko Poulie. Supporters: Theo Bierhuizen, Daniel van Delft, Erik & Sonja te Duits en Jan Swart.
Door Jan D. Swart
Het gebeurde ’s morgens op de tweede toernooidag in het bruisende Düsseldorf na twee disconachten met Bacardi, hun...kering en slaapgebrek, maar niettemin vijf overdonderende overwinningen op rij en een barbaars doelsaldo van 10-1.
Terwijl het toerelftal van Neptunus-Schiebroek volledig in het pluche zat en ondanks koppijn zelfs de zesde tegenstander (nu een Franse) van de sokken speelde, shit happens. Nou ja, shit? Méér een gallery-zeperdje.
U moet ‘t voor u zien. Het is 0-0. Ter hoogte van de middenlijn schrikt de Franse libero (googletype Humprey Mijnals) zó van de gretige Lucas van Kan, dat hij struikelt. De route naar de eenzame keeper is geplaveid. Mark van Leeuwen loopt mee en er is geen Fransman meer die hun beider tempo kan volgen. Het kan niet meer missen.
Van Kan en Van Leeuwen, geheelonthouders. Van Kan en Van Leeuwen, die allebei de avond tevoren in het jeugdhotel Italië zien winnen en zich daarna ter ruste leggen op het moment dat Max Bronswijk dorstig en bronstig een taxi bestelt. Van Kan en Van Leeuwen, nota bene de fitste. Met nog slechts vijf speelminuten hebben zij de halve finale binnen handbereik. Samen.
Een halve finale, die bovendien pas twee uur later op het schema staat. Twee fantastische uren om in de schaduw van de bloesem de verloren nacht te compenseren. Doelman Jelle Visser ziet Van Kan sprinten en gaat - volledig uitgewoond, geen bed gezien – tevreden tegen de paal zitten. Het is half twee op de tweede speeldag. De 0-0 moet 1-0 worden.
De geblesseerde Simon Koeleman (student criminologie) heeft in een auto anderhalf uur zijn roes uitgeslapen en kijkt. Er resteren nog slechts luttele seconden. Van Kan rukt op. Supporter Theo Bierhuizen gaat staan. De bank oók, met uitzondering van Nick Heikens. Die ligt op z’n rug. Maar zelfs hij draait zich geeuwend buikwaarts. Iedereen voorvoelt victorie.
Lucas van Kan schuift de bal naar Van Leeuwen. Mark naar Luuk. Luuk naar Mark. Het sportpark Tannenhof raakt in extase en de hulpeloze Franse keeper is de krankzinnigheid nabij. En dan? Dan staat onze eigen Dries Roelvink (Lucas) bij de vierde Gallery buitenspel. Hoe uitgeslapen kan men wezen?
Strafschoppen. En nu kan men zeggen wat men wil, maar aan doelman Jelle Visser, die ’s morgens kort voor het ontbijt in de lounge van het Hostel op een bank slapend was aangetroffen, heeft het niet gelegen. De eerste pakte hij klemvast en de tweede roffelde hij het stadionnetje uit. En waarop gokten Max Bronswijk, Freek van ’t Land en Lucas van Kan? Zij gokten er op dat de heer Visser vervolgens meteen maar alle penalty’s zou stoppen. En zo reed het studentikoze Dutchbat-toerelftal van Neptunus-Schiebroek zondagmiddag om klokslag half vier Düsseldorf uit. Ongeslagen knock-out.
Eén busje. Drie supportersauto’s, waarvan er één de balans van de colonne maar niet onder de knie kreeg. Vier chauffeurs met opengesperde ogen; de rest lag voor Pampus na een weekend dat als nat en heavy omschreven zou kunnen worden, althans bezien in het licht van de compromitterende fotoscans. ‘Ik wou dat ik nog 20 was’, sprak vader Theo Bierhuizen tot coach Wilko Poulie, ‘vijf minuten slapen, vijf keer luchtig opboeren en vijf wedstrijden winnen’.
Ooggetuigen kijken terug op drie loodzware dagen, waarvan Sjors te Duits er maar één meemaakte en het toch presteerde om in de auto van zijn privéchauffeur (zijn vader) een voetbaltas onder te kotsen. Daar zal Aart Visser blij mee zijn. Drie dagen waarin Wesley Banis slechts nerveus toeleefde naar de nachten. Hij dronk Bacardi als water en zelfs ongemerkt andersom. Met zijn Duitse Manschaftsshirt was hij gegeven moment de schaamte van het proeven voorbij.
Twee nachten waarin de stille Max Bronswijk in luidruchtigheid explodeerde. Benedenwaartse opboerende knoflook waar Thomas van Kan zat of stond. Doorweekte tissuetjes in disco’s als de romantiek tot huilens toe weer eens niet lukte. Maar altijd was er om half acht ’s morgens, kort voor het ontbijt, toch weer die sofa in de lounge en drie uur later de eerste wedstrijd onder het motto: ’s nachts een vent, ’s morgens óók. Neptunus-Schiebroek was on tour.
Deelnemers: Jelle Visser, Ashwin Meijer, Thomas van Kan, Freek van ’t Land, Bastiaan van Weijen (gastspeler), Nick Heikens, Max Bronswijk, Roland van Deelen, Simon Koeleman (10 speelminuten), Lucas van Kan, Dave Bierhuizen, Matty Haupler, Sjors te Duits (1 dag vanwege een scriptie), Mark van Leeuwen, Sjoerd Kolner (ADHD), Wesley Banis en Maarten Maissan. Tourleider: Wilko Poulie. Supporters: Theo Bierhuizen, Daniel van Delft, Erik & Sonja te Duits en Jan Swart.
1. Het team.
2. Ongeveer het beeld van het ochtendvertrek naar de wedstrijden. Max schenkt nog een glaasje in. Wesley slaapt en Sjoerd denkt na.
3. Ongeveer het beeld van de time-outs tussen de wedstrijden door.
4. Privé time-out van aanvoerder Nick Heikens.
5. Privé time-out Roland van Deelen.
6. Roland van Deelen helpt Sjoerd Kolner zijn energie kwijt te raken.
7. Het lange wachten op de volgende overwinning.
8. Dave Bierhuizen kijkt verwijtend naar de voorbereiding van Banis.
9. Aan Jelle Visser lag het niet.
10. En zo vierden de Fransen hun strafschoppenzege.