Grande Farewell (1)

Het einde van Neppie Negen is in zicht. Eentje die gepaard zal gaan met een lach en een traan.

In de afgelopen 15 jaren heb ik heel wat teams en spelers zien komen en gaan, maar zelden – écht zelden – was het collectief zo groot als bij het huidige Neppie Negen. Natuurlijk zaten en zitten er in de diverse teams vriendschappen, grote vriendengroepen die in veel gevallen nog steeds bestaan. En natuurlijk heeft ieder team zijn eigen geweldige eigenschappen (anders zou ik er niet instappen). Maar zo’n groot collectief als Neppie Negen heb ik nooit eerder gezien en daarom doet het zeer om afscheid te moeten nemen van zo’n leuke spelersgroep. Voornemens ben ik wel om er alles aan te doen het geen definitief afscheid te laten zijn en jaarlijks iedereen nog eens bij elkaar te halen, naast het traditionele Hemelvaartstoernooi.

Dat grote collectief kwam vooral vorig seizoen heel erg naar voren, waarin het team al heel snel mijn hart veroverde en op het einde van het seizoen de titel binnenhaalde tegen de directe concurrent. Iets dat resulteerde in een uniek jaarboek (slechts twee teams kregen dit eerder). Dit seizoen verliep het allemaal wat anders. Een aantal spelers stopten en er kwamen er een aantal voor terug. Hoe het seizoen is verlopen heeft u allen kunnen lezen in de wedstrijdverslagen en op het einde waren er nog drie wedstrijden te spelen. Perkouw uit, Schoonhoven thuis én Perkouw thuis.

Voorafgaand aan de eerste wedstrijd van deze trilogie aan wedstrijden hadden we er echt nog wel vertrouwen in. Een keurige vierde plaats was nog haalbaar en de beschikbaarheid aan spelers was ondanks de afwezigheid van Martijn nog best aardig te noemen, tot het verzamelmoment. Guus had zijn prioriteiten duidelijk ergens anders liggen de nacht ervoor en Thomas sliep door zijn wekker heen. De warme temperaturen op het kunstgrasveld tussen de boerenweilanden van Berkenwoude hielpen ook niet echt mee. We begonnen uitstekend toen Tim ons met een kopbal op voorsprong zette (0-1) op een hoekschop van Willem, maar we lieten de thuisploeg in de wedstrijd komen.

Er gebeurde veel in de eerste helft en binnen een half uur stonden we met 3-1 achter. Nog voordat de scheidsrechters klok 30 minuten toonde was het Bob die de aansluitingstreffer maakte (3-2). Het was prijsschieten aan beide kanten, maar de thuisploeg was wat effectiever (4-2). Nog voordat we kleedkamer opzochten om vooral even uit de zon te zijn was het Casper die met het linkerbeen de bal prachtig in de kruising knalde (4-3) en daarmee de hoop voor de tweede helft levend hield. De tweede helft was anders en ondanks dat wij het veldoverwicht hadden en zeer zeker de betere partij waren wisten we het doel niet te vinden. De thuisploeg profiteerde optimaal en scoorde het beslissende doelpunt (5-3).

Op maandagavond stond de volgende wedstrijd alweer gepland. Met hulp van Anish, Ravi en Vincent konden we toch nog beschikken over een volle reservebank. Ditmaal was Jan-Julius vergeten dat we een wedstrijd hadden. Nog steeds was het warm en mede omdat Schoonhoven in dezelfde soort gestreepte shirts speelden kwamen de reserve shirts met korte mouwen uit de kast. Dat was nog eens een aangename verrassing. Al snel nam Schoonhoven de leiding. De tegenstander die vandaag bij winst nog een kansje zou maken op het kampioenschap was bovendien met een gelegenheidsteam gekomen waarbij je duidelijk kon zien dat die (bijna) allemaal hoger speelden in de reguliere competitie. Het leek in geen geval op de ploeg die we in Schoonhoven met 1-3 hadden klop gegeven.

Ondanks dat gegeven speelden we best alleraardigst. We gaven prima tegenstand en wisten de aanvalsleider uit te schakelen na enkele omzettingen. Willem legde de bal halverwege de eerste helft panklaar voor Bob. Hij werd bij het uithalen gehaakt en dus volgde er een terechte strafschop. Willem nam plaats achter de bal en schoot feilloos raak (1-1). Dat, nadat de wedstrijd nog een tijdje gelijk op ging, de score uiteindelijk hoog opliep naar 1-5 is erg geflatteerd. Nadat de traditie van het napraten en een biertje na afloop ook op deze maandagavond werd voortgezet keken we alweer vooruit naar de volgende wedstrijd: Perkouw thuis.

Voorafgaand aan de laatste thuiswedstrijd hadden we uiteraard de wedstrijd van een week eerder nog in gedachten, maar in tegenstelling tot de uitwedstrijd waren de bezoekers vandaag vooral zeurders en zeikers dan voetballers. Op elke beslissing was iets aan te merken en op elke mogelijke situatie of het nou een uitbal of mogelijke overtreding was werd er geappelleerd. Voor hen maar goed dat ik niet zelf floot vandaag. Al had de uiteindelijke eindstand er dan vermoedelijk wel anders uitgezien.

Uiteraard moeten we zeker naar onszelf kijken, want we begonnen rampzalig aan de wedstrijd. Wellicht de slechtste start ooit. Binnen vijf minuten stonden we met 0-2 achter. Op zo’n moment mag je verder nergens anders meer over klagen. Als we halverwege de eerste helft dankzij een ‘cadeautje’ een strafschop krijgen (overigens was het meer een goedmakertje nadat Wolf eerder gehaakt werd en er toen voordeel -??- werd gegeven), brengt Willem vanaf 11 meter de spanning terug in de wedstrijd (1-2). Als de wedstrijd gelijk opgaand voort kabbelt is het invaller Nur die Casper wegstuurt op slag van rust. De buitenspeler brengt alle kracht en frustratie in het te produceren schot. En evenals vorig week, maar dit keer met rechts, knalt hij de bal keihard en schitterend in de verre kruising (2-2)!

Met die stand zoeken we de kleedkamer op en daar bespraken we dat het nu toch moest gaan gebeuren in de tweede helft, maar het lukte niet. Al na vier minuten in de tweede helft kwam Het Negende weer op achterstand (2-3). De moed zakte langzaam in de schoenen en helemaal toen we nog een fikse regenbui te verwerken kregen. Toch zagen we licht aan het einde van de horizon toen Nur een scherpe voorzet gaf en de doelman deze bal niet goed wist te verwerken. Tim reageerde het snelst en tekende voor de gelijkmaker (3-3). Ook nu kwamen we weer bedrogen uit toen we eindelijk op voorsprong dachten te komen en Bob werd terug gevlagd en gefloten voor buitenspel, tot frustratie van vooral aangever Tim. En toen de bal aan de andere kant wel tegen de touwen belandde… (3-4)

 Afbeelding invoegen Afbeelding invoegen

De veerkracht was wel sterk vandaag en de slag op het middenveld werd een slijtage slag van ongekende hoogte. De ruimtes waren daar enorm en daar lagen dus mogelijkheden. Opnieuw wisten we de stand gelijk te trekken. Jan-Julius gaf de bal diep mee op Casper en terwijl de bal onderweg verlengt werd door Bob leek het op buitenspel, maar ditmaal liet de scheidsrechter doorspelen. Casper scoorde andermaal en de stand weer gelijk (4-4). De klok tikte langzaam naar het einde. Perkouw leek het wel best te vinden, maar wij wilden winnen. Dat is hetgeen ons misschien wel opbrak, maar gezegd moet worden dat de scorende spits van de bezoekers niet meer op veld had mogen staan vanwege natrappen. In de extra tijd maakte hij de beslissende treffer: 4-5. En dat was het seizoen van Neppie Negen. Net niet.

Net niet op het veld. Na afloop van de laatste wedstrijd was er nog een korte speech van de coach (een langere volgt nog) en de barbecue waarmee de laatste derde helft nog traditioneel goed werd afgesloten. Een groots afscheid! Dank woorden waren er van Ruben en Willem waarmee de coach nog in het zonnetje werd gezet met een paar mooie Feyenoord-cadeaus. Iets beters kan je je als coach niet wensen, daarmee neem je alle voetbalprestaties voor lief. Zo’n derde helft heeft veel meer waarde voor vriendschappen en dingen die in het leven veel belangrijker zijn dan de drie punten tijdens een wedstrijd. Uiteindelijk gaat het in de derde helft niet over het kampioenschap, maar over de unieke momenten die de 2 jaren hebben voortgebracht. Daar kunnen we voor altijd op terugkijken en (veelal) ook smakelijk om lachen. Neem de vrije trap van Willem thuis tegen DSO, die gaat niemand zijn hele leven meer vergeten en veel hebben we het nog over de voorzet van Thomas op Mendel waardoor een verdediger van Soccer Boys de bal in eigen doel werkte bij een 4-4 stand in de blessuretijd (5-4 winst). Of dit seizoen de uitoverwinningen bij Schoonhoven (1-3) en CVV Zwervers (0-1), de twee teams die op dit moment strijden voor de titel. En natuurlijk kunnen we verhalen vertellen over waarom spelers dit seizoen niet kwamen of wat er gebeurde in en tijdens ‘de derde helft’. Dat is voor onze herinneringen!

In het weekend van 22 t/m 25 juni zullen we het seizoen en zoals het er naar uit ziet, een mooie periode gaan afsluiten. Dat zullen we doen in het Belgische Hombourg, waarbij we hopen dat sommige nog wat kunnen schuiven en plannen met hun studie (en andere) verplichtingen. Tijdens dat weekend laten we het voetballen voor wat het is. We richten de pijlen vooral op de derde helft, maar zullen nog de beide hele dagen (zaterdag en zondag) een kleine activiteit ondernemen: "een veilige en een niet veilige”, maar het is maar net in welke context je dat ‘veilige’ en ‘niet veilige’ ziet. In ieder geval zullen we de inspanningen tot het minimum beperken, dat geeft alvast een ‘veilig’ idee of niet natuurlijk. Wordt vervolgd…

 

Afbeelding invoegen