En toen werd het licht...

Wat een mooi seizoenseinde.

Ja, het bleef weer even stil rond Neppie Ocho, na de thuisnederlaag tegen CION volgden er 4 uitwedstrijden waar nou niet zoveel over te schrijven was. Drie nederlagen en een minimale overwinning op de hekkensluiter (3-4) vielen het team ten deel. Bij de enige overwinning miste voor een keertje coach Wilko, vanwege het aanstaande kampioenschap bij Het Zesde. Doelpunten waren van Jesse (2x), Jan-Julius en Jurriaan, mocht iemand de assists nog weten...

De twee laatste wedstrijden zouden in ieder geval thuis gespeeld worden om nog iets te hebben om naar uit te kijken. Victoria’04 en Egelantier Boys kwamen nog naar de Hazelaarweg. Van Victoria thuis waren de verwachtingen hoog. In de uitwedstrijd hadden we immers gezien hoe slecht deze tegenstander was en bovendien toen ruim 20 minuten eerder eindigde, vanwege onenigheid bij de Vlaardingers. Dat een hoge verwachting door Neppie Ocho niet altijd wordt ingelost mag ook duidelijk zijn, maar dit keer wel.

In de eerste helft namen we een 4-0 voorsprong door doelpunten van Jurriaan (assist Tim), Wolf (assist Bob) en 2x Bob (assists Thijs en Willem). Halverwege wisten we dat de score al veel hoger had kunnen zijn en stelden onszelf het doel om minimaal de dubbele cijfers te halen. Met een volle bezetting was het aardig doorwisselen. Immers wilde niemand deze laatste wedstrijden missen. Vandaag zou iedereen evenveel speelminuten krijgen en dus werd halverwege de tweede helft de hele ‘vaste’ as gewisseld. 

De tweede helft kwam er een nog slechter Victoria uit de kleedkamer, de Vlaardingers hadden er duidelijk geen zin meer in, maar scheidsrechter Abdel had de opdracht gekregen om de wedstrijd tot het laatst uit te spelen. Doelpunten in het tweede deel kwamen van Willem (assist Casper), 2x Jesse (assists JJ en Casper), JJ (assist Tim) en Bob (assist Casper). In de slotfase had Casper de tiende treffer op zijn schoen, maar hij schoot over, dat tiende doelpunt kwam er toch. Tim scoorde vlak voor tijd op aangeven van Jan-Julius alsnog. Doelstelling bereikt: 10-0. Hierna vond Abdel het direct mooi geweest.

Bij de kleedkamer werd er genoten van de aangename temperaturen en werd er alvast een kratje Heineken ‘koud’ gemaakt. Na de bestelde pizza’s en nadat de kantine wat was afgekoeld na de kampioensfeesten van Het Zesde en de Veteranen volgde er nog een mooie derde helft, eentje die er lange tijd niet was door alle uitwedstrijden en daarom extra lang was. 

 

De laatste competitiewedstrijd was tegen Egelantier Boys. Ook deze ploeg uit Rotterdam Zuid had er duidelijk geen zin in. Morrend en zeurend kwamen de eerste spelers van EB ruim op tijd aan op de Hazelaarweg. Speciaal voor de gelegenheid waren opnieuw (bijna) alle spelers afgekomen op de laatste thuiswedstrijd. En...er werd geschiedenis geschreven: Mo maakte zijn competitie debuut. Met in het achterhoofd dat dit wel eens de allerlaatste wedstrijd in dienst van Neptunus-Schiebroek zou kunnen zijn wilde iedereen er ook echt van maken. Dat dat de eerste vijf minuten nog niet helemaal lukte en Houyu een bal van de lijn moest grabbelen leek later in de eerste helft bijzaak. Het Achtste kreeg het op de heupen nadat EB de deur wagenwijd openzette en de doelman de bal miste. Jan-Julius gaf de te onderschatten pass, maar niet door Bob, die op de doellijn afrondde, 1-0! Slechts vijf minuten later werd seizoenstopscorer Bob opnieuw in stelling gebracht. Tim gaf een heerlijk pass en Bob maakte het rustig af, 2-0!

 

Enkele minuten later was het opnieuw Jan-Julius die belangrijk was. Hij zette Jurriaan 1-op-1 met de doelman van de bezoekers. De middenvelder had weliswaar twee pogingen nodig, maar wist de score te vergroten, 3-0. De langste tijd tussen de doelpunten volgde hierna, maar liefst 10 minuten hadden we nodig om wederom te scoren. Een goed lopende aanval met een pass van Bob vanaf het middenveld naar Tim werd goed ontvangen. Tim behield het overzicht en Jan-Julius zag de eerdere assists nu beloond met een doelpunt, 4-0. Ondertussen was daar ook het moment om Mo te laten debuteren. Gelukkig hebben we de foto's nog (zie onder). Een paar minuten later wist Jurriaan de bal mee te krijgen, terwijl de buitenspelval van de bezoekers verkeerd viel en werkelijk iedereen de bal liet lopen, ditmaal was het meteen raak: 5-0. Ook de zesde treffer viel nog voor rust. Een beproefd recept werd nog eenmaal uitgewerkt: Jan-Julius kopte een hoekschop van Willem tegen de touwen. 6-0! Bij rust...

 

We wilden echt nog wel, maar de warmte, het wisselbeleid en de altijd slechte start na de 'thee'-pauze zorgden dat we slecht begonnen aan de tweede helft. De bezoekers scoorden via de onfortuinlijke Joost-Jan die de bal zelf achter Houyu werkte (6-1). Meestal weten we na een kwartiertje de wedstrijd wel weer om te draaien, maar dit keer lukte dat niet. EB werd zelfs sterker en er ging een streep door de rest van de wisselplanning. Het elftal werd gestabiliseerd om erger te voorkomen nadat de bezoekers een tweede keer wisten te scoren (6-2). De wedstrijd kabbelde voort en na een afgekeurde treffer van EB ging "het seizoen als een nachtkaars uit" (dank voor de quote aan Jan Goeijenbier). Helemaal nadat Abdel een paar minuten eerder moest affluiten omdat de EB doelman zijn vinger brak nadat hij die kapot had geslagen op het hoofd van Jurriaan. 

 

Maar... daarna begon het natuurlijk pas écht! De spareribs van het Schiebroekse Marsala smaakten (weer) uitstekend. Zeer gewaardeerd kwam ook Jesse (op zijn verjaardag) nog even langs de Hazelaarweg voor een afscheid en natuurlijk een teamfoto. Daarna volgde de Champions League finale, de einde seizoensquiz (gewonnen door Nur), de quotes van dit seizoen, gevoelige praatjes, cappie derde helft, afscheid, nog een teamfoto, natuurlijk tranen, Der Alte, de nieuwe versie van Arcade, een fiets in het doel, weer afscheid en toen werd het licht...

 

Wat heb ik een prachtige tijd gehad met deze groep in goede (mooie overwinningen en geweldige derde-helften) en slechte (spelers, veel spelers en vervoer regelen) tijden. Drie prachtige jaren en genoten van elke minuut. Dat kan ik niet zeggen van alle teams die ik heb gecoacht in de afgelopen 16 jaar. Dankbaar voor hetgeen ik heb mogen doen én natuurlijk gaan we er nog een schitterend en onvergetelijk teamweekend van maken!