Roadtrip naar Manchester

Old Trafford: een droom die uitkomt.

Als je tripjes maakt naar voetbalwedstrijden en dus buitenlandse stadions dan hoop je toch, met enige regelmaat, op een stadion van internationale allure. Kijk het Skontostadion in Riga is leuk hoor, maar ja Old Trafford…

De loting en het plan
Op vrijdag 26 augustus keken we met spanning uit naar de loting van de poulefase van de Europa League. Na de trip naar Rome, anderhalf jaar geleden, moest er een vervolg gaan komen. Zoveel was duidelijk. De datum stond al lange tijd in menig agenda vastgepind. Uit de koker kwamen Zorya (een oude bekende), Fenerbahce (club van Van Persie en voormalig club van Kuyt) en het Engelse Manchester United.

Manchester United! Dat was dé tegenstander en dé uitwedstrijd die we zouden gaan bezoeken. Zoveel was meteen duidelijk, maar een enkeling kon op de dag van de loting ineens niet meer met zekerheid zeggen of hij vrij was. Dat kon er natuurlijk ook maar eentje zijn: Wesley Banis. Het hele weekend werd er gekeken naar de beste vluchten en route. Twitter ontplofte met de vele opties. Ondertussen spraken we af dat we met een groepje op maandagavond op de club zouden kijken naar hetgeen wij dan wilden. De kosten van een vlucht naar Manchester waren bijna vervijfvoudigd in vergelijking tot vrijdagmiddag. Tja… dat hadden we er dan ook weer niet voor over. We besloten een busje te huren (we waren met 8 man op dat moment) want dat bracht ons weer op de kosten van de eerst geziene vlucht op vrijdagmiddag. Bizar, dat dat zo goedkoop kan en ik kan zeggen het is aanrader (wat mij betreft dan). Daarmee was en is het Wesley meteen weer vergeven dat hij vrijdag niet wist of hij kon boeken. We boekten meteen een hostel, daar we het vermoeden hadden dat het weleens heel druk zou kunnen gaan worden in Manchester en dat bleek.

Nadat we dus op maandag 29 augustus de boeking gedaan hadden duurde het nog een hele tijd voordat we daadwerkelijk zouden gaan en omdat Feyenoord van Manchester United slechts 3100 kaarten ter beschikking kreeg was het zelfs nog afwachten of we wel allemaal zouden kunnen gaan. Nog voor de kaartverkoop sloot Anish Meijer (verzekerd van een kaartje) zich bij ons aan. Mark van Leeuwen, Jeffrey en Wesley Banis waren ook zeker van een kaartje. Tom Konings wist al zeker dat hij geen kaartje zou hebben en regelde een thuis vak kaart met een Londons adres. Voor de andere meereizende was het wachten en hopen. Stefan Boers, Martijn Heerema, Dimitri Koliakoudakis en een collega van ondergetekende zaten op 29 oktober klaar om de strijd met nog duizenden Feyenoord supporters aan te gaan. Behalve Dimitri lukte het iedereen om een kaartje te bemachtigen, maar via kennis Thomas Royle in Manchester kon hij alsnog een kaartje kopen voor het thuis vak.

De Roadtrip
In de nacht van 22 op 23 november vertrokken we dan eindelijk richting Manchester. Mark had het busje gereed staan bij de Wilgenring en kwam ondergetekende zowaar als laatste, maar toch nog ruim op tijd aan voor het verzameltijdstip van 00.30 uur. De heenreis kon beginnen. De lange heenreis. Mark bracht ons, met slapende achterbankzitters, ruim op tijd in Calais over veelal onverlichte Nederlandse, Belgische en Franse wegen. Na een korte pauze arriveerden we, zoals gezegd ruim op tijd bij de Eurotunnel in Calais. ‘De jungle van Calais’ hebben we niet gezien, maar namen wel even de tijd om te kijken hoe dit inchecken precies werkte. Het was rustig dus we hadden er ook alle tijd voor. In de rij wachtend tot we de trein ‘op’ konden tapte Jeffrey enkele moppen, die uiteindelijk van het zojuist ter beschikking gestelde internet bleken te komen.

Het was bijna het meest wakkere moment van de heenreis. Mark reed het busje de trein op- en in en een ieder kon (wederom) even de benen strekken. Aan de andere kant van het kanaal nam Martijn het stuur over en net als tijdens het eerste gedeelte dommelde iedereen weer snel in slaap. Martijn had flink de sokken erin en ook de voorbank kon het nu zo af en toe niet laten soms even de ogen te sluiten. De vroege ochtend viel zwaar na een lange nacht.

Martijn had zelf bepaald wanneer hij stopte en na ruim 3 uur rijden was hij het zat, wekte de manschappen, parkeerde de auto voor een ontbijtje en gaf de sleutels door. Ik nam het stuur over en nam om iedereen even scherp te houden meteen de afslag op een route binnendoor op goed geluk (gewoon de verkeerde afslag dus). Een toeristische route, zoals ik wel vaker doe, het kostte een kwartiertje extra reistijd. Achja…als we dan toch een Roadtrip maken…

Rond de klok van 12.00 uur arriveerden we in Manchester. We baanden ons een weg richting de parkeergarage die niet de juiste hoogte bleek te hebben. Een route naar een buitenterrein bleek een zodanige helling te bevatten dat ik het met 9 man in dit busje niet aandurfde daar naar beneden te gaan om het busje vervolgens te parkeren op het eerste beschikbare terrein. Daar stond ‘ie prima. De weg naar het hostel waar we al langs waren gereden, waren we inmiddels kwijt. We liepen om en werden daar ook op gewezen toen we het busje vanaf een andere kant zagen staan. Voordat we in het juiste hostel kwamen liepen we het de verkeerde in. Hatters Hostel had twee locaties. Vergissen is menselijk zeg maar. We stalden onze koffers in het (juiste) hostel en gingen Manchester in om iets te gaan lunchen. We pinden onderweg en aten na enige besluiteloosheid een burger bij The Paramount (dit moest ik even opzoeken in Google, daarom duurde dit verslag zo lang ;)). We kwamen daar bij van de lange reis en besloten na het eten op ons gemak terug te gaan naar het hostel. We mochten de kamer in en, niet geheel volgens ieders plan, werd er een flinke powernap gepakt.

Tour de Manchester, alles is op!
Tegen de tijd dat we wakker werden was het alweer tijd om te gaan eten. Nadat een ieder zich opgefrist en omgekleed had was het tijd om Manchester in te gaan. Gewoon op de bonnefooi, zoals eigenlijk altijd. Dat ging eigenlijk best aardig. We liepen over de kerstmarkt alwaar de volgende dag de Feyenoord supporters zich ongeveer zouden verzamelen en haalden ook meteen de kaartjes voor de wedstrijd. Die locatie konden we niet helemaal vinden terwijl ik met Nederland belde om de trainingsavond helemaal in de soep leek te gaan lopen. Nadat we de kaartjes hadden was dat nog niet klaar en liep ik tegen een betonnen blok aan, de wond is nog altijd zichtbaar. Nadat dat geregel eindelijk klaar was stapten we een restaurant binnen, so far, so good.

We namen plaats en konden na enige tijd wachten iets te drinken bestellen. De grote glazen bier vielen allereerst goed in de smaak. De kaart zag er goed uit en iedereen was er vrij snel uit met wat ‘ie wilde gaan eten. Je kon het zien aankomen: ‘dit ging allemaal te goed’. Het duurde vrij lang voordat er iemand kwam om de bestelling op te nemen en op het moment dat het dan eindelijk zo ver was bleek de steak die, dacht ik, 4 man wilde hebben op te zijn. Oké, dit was nog niet zo’n ramp, maar toen we daardoor uitkwamen op 6 maal spareribs en dit keurig was opgenomen kwam de beste man terug met de mededeling dat er nog maar 3 waren. Vertwijfelt en teleurgesteld besloten we om de drankjes af te rekenen en te vertrekken. Op naar de volgende plek.

We zochten naar Gauchos, die in de buurt moest zitten, maar vonden deze zaak niet. Op een groot plein kwamen we uit bij pizzeria Bella Italia. Er bleek nog plaats te zijn en Mark voorspelde het buiten al: "let op, straks hebben ze geen pizza”. We namen plaats, bestelden een drankje, kregen de kaart en daar kwam de mededeling: "pizza-deeg is op”, dus geen pizza! We keken elkaar aan en dachten: ‘wegwezen’, maar het verstand won het ditmaal. Er waren nog voldoende andere opties over, tenminste voor ieder wat wils, en mede gezien de tijd (het was natuurlijk al laat geworden) bleven we hier toch eten. Geen pizza viel voor een enkeling wel tegen. Het eten smaakte uiteindelijk prima, maar de porties waren hier en daar wel wat aan de kleine kant.

Na het eten was het tijd om wat drank in te slaan bij de supermarkt ernaast en terug te gaan naar het hostel. ‘De Paardenrace’ werd uiteraard gestart, waarna het tijd was om de adviezen van Wesley Banis op te volgen. De invasie van Feyenoord supporters had er echter voor gezorgd dat er overal een massa aan Feyenoorders was, zo ook op de plek die Wesley had uitgezocht. Anish, Mark en ik bleven er maar even. De anderen konden zich wel meten en keken langer in de diepte van de grote bierglazen. Anish die, al snel, een glaasje teveel op had werd nog drukker dan gewoonlijk en ging de meest hilarische stunt uithalen van dit weekend*, tenminste volgens hem zelf dan…bij terugkomst in het hostel ging Mark nog iets te snoepen halen uit de automaat en Anish ging dat filmen en deed de tussendeur, waarvoor je een pasje nodig hebt, dicht. Ik nam plaats op de trap erna en bekeek het ‘ritueel’ vanaf daar. Anish die dacht dat hij heel bijzonder bezig was, achter de deur met glas om doorheen te kijken en Mark die dacht: ‘het zal wel’. Je moet erbij zijn geweest om het te snappen, het filmpje heeft Anish nadat hij het nog 101x besproken had, gewist. En dus is er helaas geen bewijs meer van.

* Wesley is ook in de midweek altijd een weekend weg…

Die avond kwam men eerst nog geruisloos binnen, maar nadat Jeffrey binnen was en Anish wakker werd, was de rust voorbij. Jeffrey probeerde elk bed, ook degene waar al iemand in lag en maakte de vroege slapers wakker. Als hij uiteindelijk toch iets te veel lijkt te hebben gedronken en Mark hem sommeert naar het toilet te gaan is (bijna) iedereen weer wakker. Van naar het toilet gaan…daar werd geen poging tot gedaan…met alle gevolgen van dien.

De volgende ochtend weet Jeffrey he-le-maal niets van die nacht en vraagt hij zich af waar hij de vieze smaak in z’n mond vandaan heeft en wat er toch zo stinkt. Een korte blik over de rand van het bed (op aanwijzing) verklaart genoeg. Ook Stefan heeft een biertje teveel op en blijft de vroege middag in het hostel als de rest zoekt naar een plek om te ontbijten. Omdat we dit keer geen zin hebben om opnieuw lang te gaan zoeken naar een leuke plek stappen we de eerste de beste zaak in waar English Breakfast op de deur staat. Dat het inmiddels 13.00 uur is deert ons niet. Mark, die liever een chocoladebroodje had, vist achter het net. Die waren op… Tot overmaat van ramp besteld hij een patatje (als ontbijt..). Het Engelse ontbijt smaakte de overige uitstekend!

Old Trafford én de wedstrijd…
Na het ‘ontbijt’ was het tijd om bier te halen en ons richting de PMDS te begeven. Dit duurde uiteraard weer even… In tegenstelling tot Rome hing hier al meteen een vele malen gemoedelijker sfeer dan bij de ‘Spaanse Trappen’  destijds. Omdat het wel al druk werd mochten we niet het plein op en kozen we ervoor om bij het terrasje ernaast ons biertje te drinken. Ondertussen was ook Stefan onze kant opgekomen en nadien besloten we om even rondje te lopen door het grote winkelcentrum. In de winkel ‘Wilko’ (een Engelse Kruidvat) zocht Wesley naar huismerk, vooral toiletpapier, maar tevergeefs. Na het ‘shoppen’ en iets eten gingen we weer naar de PMDS alwaar men een aardig slokje op had, maar de sfeer – óók en vooral mét de Engelse politie – uitstekend was. In goede harmonie en geduldige begeleiding liepen we met de duizenden Feyenoorders naar het stadion. Aangekomen bij Old Trafford was het stadion (van buiten) minder indrukwekkend dan verwacht. Dat maakte het binnen meer dan goed. Via nauwe poortjes en onduidelijke instructies was het eerst nog dringen geblazen om binnen te komen. Het duurde ook nog tamelijk lang. Wat bleek is dat de uitsupporters langs de thuissupporters naar binnen moeten, omdat er geen aparte ingang voor is.

Binnen het stadion moesten we even naar elkaar zoeken, want in de kluwen van mensen waren we elkaar kwijt geraakt. Nadat iedereen weer bij elkaar was keken we onze ogen uit. Een indrukwekkend stadion, het stadion dat zo’n 30.000 meer mensen kan herbergen dan De Kuip. Tot onze tevredenheid zagen we ook dat het steeds drukker werd en het stadion nog best goed gevuld was. In de eerste helft zagen we nog best een aardig spelend Feyenoord met nog een hele grote kans op 0-1, maar helaas. Na een achterstand bij rust was de tweede helft niet best. Een kansloze nederlaag werd geleden: 4-0. Op het veld werd er dan weliswaar verloren, maar op de tribunes waren de Feyenoord supporters de absolute winnaars. Met non-stop aanmoedigend gezang waren zij (wij) de absolute twaalfde man! Wat viel dat Engelse publiek vooral ook tegen zeg… Na afloop moesten we nog even in het stadion blijven en zagen we heel duidelijk dat er overal in het stadion Feyenoorders zaten met een ‘Komen wij uit Rotterdam’ & ‘Ken je dat niet horen dan’ ging het ‘feestje’ nog even door.

Ondanks dat we wisten dat deze nederlaag kon gebeuren was er de teleurstelling. Toen we het stadion uitliepen hadden we uiteraard geen idee waar we naartoe moesten, maar we besloten om eerst een broodje te eten bij een tentje net buiten het stadion. Toen we, een andere kant op, doorliepen kwamen we enkele taxi’s tegen en met de eerste de beste konden we mee naar het hostel. Schuin aan de overkant deden we een drankje uit de pot en voegden later ook Dimitri en Tom zich bij ons en deelden we onze ervaringen. Elders dronken we nog een drankje, waarna we ervoor kozen om op tijd te gaan slapen. Er stond ons weer een lange terugreis te wachten.

Terug naar huis: Een ervaring rijker!
De volgende ochtend besloten we om op tijd uit te checken en uitgerekend voor de files richting de Eurotunnel te gaan. De chauffeurs hetzelfde, maar nu omgekeerd. Dat betekende dat ik zelf als eerste moest en ook wilde. Bij het eerste echte tankstation langs de snelweg aten we wat en werd er voor het eerst getankt. Na 4,5 uur was het mooi. We konden lekker doorrijden en dus nauwelijks besef van de tijd. Totdat Wesley een plaspauze wenste. Er werd gepauzeerd met iets te eten, waarna Martijn ons naar de Eurotunnel reed. Hier kwamen we – omdat er geen file was – veeel te vroeg aan. Het was hier tijd om een rondje weg te geven na een geslaagd ‘weekend’ en ook voor toch maar weer een biertje. Ook hier aten we wat omdat de laatste chauffeur, Mark, niet meer zou gaan stoppen aan de andere kant van het kanaal.

Ook over de Franse, Belgische en Nederlandse wegen gingen we als een speer en stopte Mark toch nog even snel voor een plaspauze. Een biertje werd gekocht om de reis goed af te sluiten. De sfeer in de bus was het laatste stuk ook uitstekend. Er werd luidruchtig meezongen én gesprongen (ja, gesprongen!) op de muziek. Een geslaagd einde. Maar Anish zou Anish niet zijn als hij de aandacht nog 1x op zich vestigde. Vlak voor de Van Brienenoord (als je er niet meer af kan zeg maar) moest hij ineens zo nodig zeiken dat hij wilde lozen in een flesje. Hij haalde afrit Terbregge ternauwernood. Iedereen lag dubbel van het lachen. De volgende ochtend gingen Mark en ik aftanken en stofzuigde Mark het busje en zat ook deze geslaagde trip er weer op.