Column
Een terugblik, een bijzondere gebeurtenis, een apart verhaal...? Als zoiets van toepassing is, dan kan je dat hier terugvinden.
| Een uitstapje - donderdag 25 februari 2016 |
Een uitstapje in de voorjaarsvakantie!
Zaal 1: Een Duitse overwinning in Gouda
Middenmoter in het eerste jaar in de eerste klasse.
Het Zaalteam van Neptunus-Schiebroek bestaat nog! Nadat ik het einde van het
vorige seizoen gestopt ben als elftalleider, vanwege veelste veel andere
activiteiten binnen de club, vernam de achterban nog weinig van het
Neptunus-Schiebroek zaalteam. Een team dat, net als het eerste en tweede elftal
op het veld, dit seizoen ook voor het eerst speelt in de eerste klasse. Met een
keurige plaats in de middenmoot is het qua prestatie absoluut een alleraardigst
seizoen. Natuurlijk liggen de klasse verhoudingen in de zaal anders dan op het
veld, maar dat doet niet af aan de resultaten voorafgaand aan deze
woensdag-voorjaarsvakantie-avond-wedstrijd: 6 gewonnen, 6 verloren en 3 keer
een gelijk spel.
|
Eindelijk was ik zelf in de gelegenheid om een wedstrijd van het zaalteam te aanschouwen. Normaliter past het niet binnen het trainingsschema op de maandag en woensdagavond, maar als bij A1 het overgrote deel op wintersport is en bij Zaterdag 6 de helft vakantie viert en de helft in de studieboeken zit voor een tentamenweek, kan ik er een avondje tussenuit. En dat betekende dus ‘even’ richting Gouda, want daar speelde Zaal 1 deze week. Dat betekent dan natuurlijk ook een wedstrijdverslag, het hoort erbij. Stiekem werd er, tussen de regels door, naar ‘gevraagd’ na afloop.
De voortekenen waren allerminst gunstig. In eerdere jaren gingen we vaker naar Sporthal De Mammoet (meestal om 22.00 uur), zelden was het er echt gezellig, maar verloren werd er nog nooit (de statistieken erbij pakkend al schrijvende: 7-11, 5-8, 4-7, 2-6). De laatste, op een dag na, exact een jaar geleden. De ongunstige voortekenen kwamen dan ook voornamelijk van het spelersaantal wat deze avond beschikbaar was. Rohan Meijer had geen vrij gekregen en moest werken, broer en doelman Ashwin stuurde "ik ben er helaas ook nog niet”, met de nadruk op helaas en deed er een foto (rechts) van één of ander zonnig vakantie oord bij en zweeg vervolgens in alle toonaarden. "Dat had je toch eerder kunnen weten?”, vroeg Thomas van Kan tevergeefs. Tel erbij op dat de broers Bronswijk (Max en Mathijs red.) allebei al enige tijd geblesseerd zijn en invallers Simon Koeleman, Matty Häupler, Freek van ’t Land en Daniël Baars om uiteenlopende redenen niet beschikbaar waren.
Tot woensdagochtend telde het team slechts drie spelers: Thomas en Lucas van Kan en Mark van Leeuwen. Stefan Boers liet in de loop van de dag weten dat hij erbij was en dus vrij had gekregen. Het team had nog één speler nodig en kwam in de zoektocht uit bij, de half Duitse (sorry Rob en Franny), Wesley Banis. De enige Hollander die het Duitse volkslied uit zijn hoofd kent (op Sjoerd Kolner na, die toevallig ook lid is van onze club). Wesley maakte daarmee zijn entree binnen het zaalteam, nadat hij het allereerste jaar betrokken was geweest bij de oprichting en dat jaar met mij duo-elftalleider was. |
 |
Als ik om 19.50 uur de kleedkamer in stap is het alsof er na ruim een half jaar niets veranderd is. Het is er een chaos. Ditmaal vanwege een schoenenpas-sessie voor de invaller. Ik tel zo maar acht paar schoenen, waarvan de laatste uiteindelijk de juiste blijken te zijn. Of ik maar meteen het formulier wilde invullen vroeg teamcaptain Mark, de band wisselt nog steeds democratisch van speler bij een nederlaag, maar nu al drie weken om zijn arm. Meteen weer in de oude rol was het eerste wat er te doen was: de scheidsrechter een hand geven, die konden we nog wel eens nodig hebben vanavond zonder wisselspelers.
Aan de tactiek was ook nog niets veranderd. De tegenstander laten komen en dan uitbreken, maar zonder wisselspelers moest daar wel iets aan geschaafd worden. Je kan niet overal op lopen, maar de broers Van Kan kunnen het zichzelf natuurlijk niet permitteren om de hele avond achterin te gaan hangen, dan gaat hun reputatie naar de knoppen. Al had niemand dat in Gouda opgemerkt. De vliegende start van Neptunus-Schiebroek werd beloond met doelpunten. Als je zo begint aan de wedstrijd moet je wel scoren, anders gaat de vermoeidheid (zonder wissels) je dubbel parten spelen in het verdere verloop.
Maar de stopwatch liep nauwelijks of Mark stuurde Thomas weg. Binnen de eerste voltooide minuut was het al raak, 0-1. De thuisploeg was volledig overdonderd. Zij dachten het tegen een vijfmans tegenstander, zelf had het vierde team van GZV Watergras 7 man, ‘wel even te gaan doen’. Ze hadden echter geen rekening gehouden met zo’n begin van de wedstrijd. Nauwelijks twee minuten na de openingstreffer kwamen de gebroeders Van Kan weer voor het doel en zette de jongste zijn oudere broer in scoringspositie. Thomas tekende voor zijn tweede treffer, 0-2!
Heel even dachten we zelf aan een makkelijk avondje als er nog twee grote kansen volgen binnen de eerste tien minuten, maar zonder opnieuw te scoren gebeurde het onvermijdelijke. De thuisploeg kwam beter in de wedstrijd en wisselde zijn spelers naar hartenlust. Elke twee minuten liep er een frisse speler het veld in. Thomas vroeg een wissel aan, maar de blik naar een lege bank was pijnlijk. Na een minuut of 12 spelen schoot de Goudse ploeg voor het eerst op het doel van doelman Stefan. Het was meteen raak, 1-2. Nu werd het echt meer een wedstrijd. De spanning was voelbaar in dit tot op heden sportieve treffen tegen de nummer 4 van de ranglijst. De strijd werd gestreden en het spel golfde heen en weer. Nadat een aanval van Neptunus-Schiebroek leek te zijn afgeslagen door de thuisploeg was Mark er echter als eerste bij om te onderscheppen én te scoren, 1-3!
 |
 |
De laatste minuten tot aan de rust waren een slijtage slag. Zeker de laatste secondes tikten moeizaam weg en men hield het hart vast toen Thomas de bal zo in de voeten schoof van een tegenstander, maar de doof makende zoemer bracht redding. Ruststand: 1-3. Keurig. Na het wisselen van kant (bank), wilde GZV Watergras al na twee minuten rust weer verder. Ze hadden natuurlijk door dat het vijfmanschap vermoeid was geraakt. De scheidsrechter toonde clementie met Neptunus-Schiebroek en wachtte nog even.
GZV Watergras startte met veel druk aan de tweede helft en kwamen snel terug tot 2-3. De spanning liep op. Niet alleen het duel, maar ook de onderlinge verhoudingen met de tegenstander kwamen onder druk te staan. De leidsman moest alle zeilen bij zetten, maar bleef kalm. Soms misschien iets té kalm. De thuisspelende tegenstander raakte steeds iets meer geïrriteerd door de achterstand, dat konden ze alleen zichzelf verwijten. Invaller Wesley bleek een uitstekend blok te vormen, niet te passeren! Doelman Stefan liet de gelijkmaker niet toe. Bij één van de counters stond Lucas ver vooruit geschoven als aanspeelpunt, maar ditmaal opnieuw (nadat een eerdere poging hiertoe mislukte) bracht Thomas de bal hoog in. De lange doelman van GZV taste mis en Lucas plaatste de bal met het hoofd over hem heen zo het doel in, 2-4! Als er een minuut later opnieuw een gevaarlijke aanval wordt uitgevoerd door de Schiebroekenaren en de doelman van GZV de bal lijkt te hebben weggewerkt is het opnieuw Mark die onderschept. Ditmaal staande op de middenlijn, maar opnieuw weet hij met scherp te schieten en de score te vergroten, 2-5! Een op Duitse (gestolen) wijze verkregen, ruime, voorsprong.
 |
 |
Even later kreeg Neptunus-Schiebroek een vrije trap. Mark nam de bal en Lucas schoot vervolgens raak, 2-6. GZV stond erbij en keek ernaar. Echter was de pijp bij de bezoekers nu echt wel leeg. De laatste tien minuten zou overleven worden en hopen op een goed uitgevoerde counter. Dat laatste lukte echter niet vanavond, meerdere kansen werden om zeep geholpen en dus werd het overleven. Letterlijk! Enkele bijzondere trucs, opgedaan in 3,5 jaar zaalvoetbal, werden uit de kast gehaald om deze wedstrijd winnend af te sluiten. Vooral Thomas, wie anders, kreeg de lachers op zijn hand nadat hij zich liet vallen terwijl hij juist door zijn tegenstander op de been werd ‘geholpen’. De kenners zien het voor zich.
Onvermijdelijk was het dat GZV nog zou scoren en dat deed het dus ook (3-6) en speelden ondertussen, om verwarring te zaaien, met het scorebord. De klok stond regelmatig stil en ‘onze’ laatste twee doelpunten werden er niet op verwerkt, waardoor er nu 3-4 stond. De scheidsrechter wist wel beter… Eigenlijk was het ondoenlijk om de voorsprong van drie doelpunten in de laatste 8 minuten te handhaven. Zichtbaar streed het team om de laatste meters en werden er nog maar eens een paar veters gestrikt om wat adem te happen.
Tot frustraties bij GZV bleven meer doelpunten van hen uit. Twee minuten voor het verstrijken van de officiële speeltijd scoorde de thuisploeg (4-6) nog wel, maar na vallen en opstaan én anderhalve minuut extra tijd was daar het verlossende laatste fluitsignaal. De drie punten waren een feit met een gestolen (Duitse) overwinning, met dank aan strijd én de invaller (die zelf niet scoorde)! Een heerlijk avondje zaalvoetbal!
Reacties:
| Er zijn nog geen reacties op dit bericht geplaatst. |
Reageren: