Duitsland – Nederland, een ervaring rijker!

Op 15 november 2011 gingen we dan eindelijk richting Hamburg!

Enkele weken geleden had Mark in Café Bergpolder geopperd aan mij om ook mee te gaan. Ik had de twitter berichten al gevolgd, maar was nog aan het twijfelen. Op het moment dat Mark het daadwerkelijk vroeg wilde ik inderdaad toch wel mee, maar moest dat even op het werk regelen. Dat bleek niet heel lastig te zijn en werd dus ook maar direct lid van de Oranje supportersvereniging. Dat was tenslotte ook noodzakelijk om de kaarten te kunnen kopen. Een dag later werd Mark ook lid, maar we moesten wachten op de barcode en die staat op de pas die werd opgestuurd. Dit duurde ons te lang en Mark verkreeg de barcode per mail en ik later ook, zodat we toch direct die kaarten konden bestellen.

Nadat we al een aantal maal vooruit gekeken hadden naar dé wedstrijd was het dinsdagochtend 15 november dan eindelijk zover. Maar net als het bestellen van de kaarten veel voeten in de aarde had werd het een trip met vele ‘hobbels’. De dag voor vertrek waren de passen nog steeds niet binnen, terwijl we ze moesten tonen in Hamburg.Na mailcontact bleek de mail met de barcode ook voldoende.

Thomas van Kan werd chauffeur voor ons allen in de auto van zijn vader en haalde vanaf 8.00 uur achtereenvolgens Maarten Maissan, mij, Jeffrey Banis, Mark van Leeuwen en Matthijs van der Wagt op. De Molenlaan stond vervolgens werkelijk helemaal vast en in Ommoord haalden we de laatste metgezel op, Dimitry Koliakoudakis.

We konden de snelweg op rond 9.15 uur en na de welbekende files van Rotterdam, Utrecht en Amersfoort passeerden we de grens nadat we nog even gestopt waren voor een plaspauze. Goed en wel onderweg kregen we per sms te horen dat de pas van Mark was gearriveerd (die van mij lag ook in de bus), lekker geregeld! We waren vervolgens nauwelijks de grens gepasseerd of we werden aangehouden door de Duitse politie. Controle op persoon en materiaal. Na een aantal grapjes met de agent mochten we zonder problemen onze weg vervolgen richting Hamburg. ’s Morgens hadden we een fikse file zien staan bij Bremen, maar we dachten dat het een spitsfile was en reden er prompt ’s middags gewoon, zomaar vanuit het niets, in. We stonden stil, reden langzaam en stonden stil, zo ging dat tot aan vlak bij Bremen.

Bij Bremen aangekomen, waren er twee opties, rechtdoor rechterbaan of rechtsaf, maar de tomtom gaf aan, rechtdoor linkerbaan. Alleen dat kon niet! De hoofdsnelweg van Duitsland, dé 1, was afgesloten. Velen gingen rechtsaf en daar stond het dan ook helemaal stil. Wij, eigenwijs als we zijn, gingen rechtdoor (rechterbaan dus!). Omdat de tomtom ons bleef terug sturen na een aantal kilometer en nog steeds geen andere route vond, gingen we twijfelen en namen de eerst volgende afslag. Hier bekeken we de beperkte kaart die we op zak hadden. We konden terug de file in en dan onderlangs via Bremen richting Hamburg gaan, maar we konden ook doorrijden en dan bovenlangs Bremen gaan. De route leek zo simpel, ondanks de provinciale wegen waar we overheen moesten. Volg de 22 tot de 74 en dan rij je zo richting Hamburg. De 22 vonden we gemakkelijk, maar de 74 bleek een heel andere klus. Ook de tomtom bleef ons terug sturen. Enigszins stressvol stopten we de auto en spraken een voorbijganger aan. Hij begreep niet dat dé hoofdweg van Duitsland bij Bremen zomaar was afgesloten, maar begreep meteen waarom we de 74 niet konden vinden. Deze was namelijk alleen te bereiken met de veerpont!

Thomas dacht dat het een geintje was, maar raakte lichtelijk in paniek toen hij zag dat het écht zo was. We moesten met de veerpont mee naar de overkant! Haha..dat hadden wij dan weer…

Aangekomen aan de overkant (binnen 3 minuten) konden we onze weg vervolgen en ja hoor, de tomtom begreep dat we de veerpont hadden genomen en vond weer een nieuwe route naar Hamburg. We kwamen weer op de snelweg en enkele kilometers voor Hamburg was het tijd voor een nieuwe plaspauze.

Rond 15.45 uur kwamen we aan in Hamburg, maar we moesten de kaarten tussen 15.00 uur en 16.00 uur ophalen. Gelukkig hadden we een noodnummer ontvangen. Natuurlijk was het druk met het verkeer in Hamburg en de tomtom kreeg Duitse kuren en stuurde ons af en toe een park in en dan weer een flatgebouw. Soms zij de tomtom naar links en ging Thomas naar rechts en andersom. Thomas begreep als enige nog hoe de tomtom werkte en zette ons keurig om 16.15 uur af voor het hotel waar we de kaarten moesten halen. De organisatie was er nog en hoefden we dus niet op een andere manier aan te kaarten te geraken.

We stapten weer in en gingen naar ons Hostel. De tomtom deed wederom erg vreemd en we kwamen terecht op een doodlopende weg. Het scherpe oog van Mark zag aan de andere kant het Altan hotel waar we één nacht zouden verblijven. Thomas vond het wel welletjes en parkeerde zijn auto en het laatste stukje gingen we lopen. We gingen ons inchecken en iedereen betaalde zijn deel. We ploften neer in de twee kamers op de, overigens prima, bedden. We spraken af dat we eerst even richting de ReeperBahn gingen om wat te eten, maar ook even te kijken of al die verhalen die we hadden gehoord écht zo waren. Nou, het klopte. Via een aantal donkere straatjes kwamen we op de ReeperBahn…

We zagen een stukje verder op de ReeperBahn de McDonald’s en gingen daar wat eten. We maakten een opstootje mee en binnen 5 minuten was de politie ter plaatse. Niemand werd er meegenomen, maar het tekende wel het sfeertje wat er hier hing. Na het eten gingen we terug naar het Hostel om nog even te hangen en ons gereed te maken voor de grote wedstrijd. Nadat iedereen zich in het Oranje had gehuld gingen we ruim op tijd richt het Volksparkstadion dat verder was dan we aanvankelijk dachten en ook nu, hoe kan het ook anders, reden we direct de file in. Langzaam rijdend kwamen we in het zicht van het stadion. We moesten zoeken naar parkeerterrein ‘groen’, we zagen echter bijna alle kleuren van de regenboog (ook van de ergernis), maar geen groen. Vlak voor het stadion werd een bedrijventerrein aangeboden als parkeerterrein voor 10 euro per auto. We hoefden niet lang erover na te denken om dit gewoon te doen, maar wat gebeurde er het bordje werd omgedraaid en er stond dat het terrein vol was. Gelukkig maakte de parkeerwacht ons duidelijk dat wij de laatste waren, pff…dat was een hele opluchting. We parkeerden de auto en liepen het halve stadion in de rondte om bij de juiste ingang te komen. Eenmaal binnen namen we plaats op de tribune en zouden onze (uitstekende) plaatsen niet meer gaan afstaan, tenminste dat dachten we op dat moment…

De wedstrijd begon en de sfeer in het vak was goed. De 3.000 Nederlanders lieten van zich horen terwijl de 48.000 Duitsers zwegen in alle toonaarden. Echter Nederland kwam 1-0 achter en liet zich veel te gemakkelijk naar de slachtbank leiden. Enkele laatkomers deden hun beklag bij de suppoosten dat ze geen plaatsen meer hadden. Wij moesten hierdoor naar een ander vak, maar daar zaten (uiteraard) anderen op onze plaats. Ondertussen werd de 2-0 gemaakt. De hoofdsteward wees ons een aantal plaatsen in het vak waar we oorspronkelijk zaten. Een heleboel heisa voor niets dus eigenlijk! 

In de rust was de teleurstelling over de tussenstand van ieders gezicht af te lezen. We hadden ruim 8 uur in de auto gezeten voor deze wanvertoning. En alsof het allemaal niet nog erg genoeg was werd het de tweede helft nog erger. De 3-0 symboliseerde het slechte spel van Nederland. Zwaar teleurgesteld verlieten we rond 22.45 uur het stadion. Onderweg naar de auto vielen de Duitse opmerkingen mee en stapten in de auto richting ons Hostel.

Daar aangekomen ontdeden we ons van de Oranje kledij. Niemand had echt heel veel zin om nog de stad in te gaan en daarom besloten we om in het Hostel zelf nog wat te drinken. Een ander groepje met Nederlanders kwam terug, maar er bleek één Duitser bij te zitten, maar dat we nog niet door. Uuhh…het zal de vermoeidheid zijn geweest denk ik.

Ook zij bleven in het Hostel nog wat drinken, waarna er een groepje Duitsers aankwam. De "homo” die voorop liep had zijn mondje wel bij hem en kwam tegen de grens van irritatie aan. Toen hij naast Maarten ging zitten en hem ook ging aanraken werd het Maarten teveel en duwde hem van de bank. Het was eerder komisch om te zien, dan dat we bang waren voor escalatie. De Turkse gastheer zag het met lede ogen aan en was die Duitsers ook liever kwijt als rijk. Na nog enkele hints vertrokken ze de stad in. Wij dronken nog wat en zochten ons bedje op.

We spraken af dat we om 10.00 uur zouden uitchecken en dat betekende dat de wekkers om 9.30 uur werden gezet. Even snel douchen, aankleden en snel weg! We verlieten het Hostel en onderweg naar de auto werden de doemscenario’s besproken. "Het zou toch wel een stunt zijn als de auto nu weggesleept zou zijn en we die in Bremen moesten ophalen.” Godzijdank dat dat niet werkelijk zo was! De plaatsten onze tassen in de auto en gingen even verderop naar de warme bakker, die we de avond erover hadden gezien. Dat bleek de beste beslissing van deze dagen, want de broodjes smaakten prima! Nadat we rustig wat aten voor de deur van de bakker gingen we rond 10.45 uur richting Rotterdam terug!

Ook op de terugweg kwamen we natuurlijk nog in de file en kwamen we langs heel wat wegwerkzaamheden waardoor we niet continue konden doorrijden. Op de momenten dat dat wel kon ging het gas dan ook flink op de plank en haalde Thomas de eerder verloren tijd meermaals in op de Duitse AutoBahn. Vlak voor de grens gingen we voor de lunch stoppen bij de McDonald’s midden in de boerenweilanden. We maakten dankbaar gebruik van deze, tevens, plaspauze en vervolgden onze weg naar huis. Tot het tankstation in Ommoord konden we prima doorrijden en tankten de auto vol en verdeelden de kosten. In omgekeerde volgorde werd iedereen naar huis gebracht.

Rond 16.45 uur arriveerden we moe, maar toch (ondanks de nederlaag) voldaan thuis!

Het waren twee enerverende dagen, die ondanks de nederlaag zeker nog eens voor herhaling vatbaar zijn! Thomas, Mark, Maarten, Matthijs, Jeffrey en Dimitry dank voor deze leuke dagen!