Letland – Nederland: Eindelijk winst, een blik van opluchting!

Na Hamburg (Dui), Brussel (Bel), Parijs (Fra) en Praag (Tsj) was er nu eindelijk een overwinning tijdens een door ons bezochte uitwedstrijd van het Nederlands elftal. In Riga (Let) werd zodoende historie geschreven. Het complete verhaal, van Baiba tot de Oranjeparade en van de Riga Cup tot schieten met echte wapens.

We waren nauwelijks terug uit Praag toen in een kleine kring al stilletjes werd nagedacht over Riga – Letland. Toch duurde het nog tot half november voordat er eindelijk geboekt werd. Twijfelaars waren er natuurlijk en in vergelijking met Praag zou in eerste instantie alleen Ashwin Meijer niet meegaan. Nieuwe lotgenoten haakten al vóór het boeken van de vlucht af. Het was voor sommige ook te vroeg om dit vast te leggen, logisch! Het was immers pas november en de trip in juni…

In april kreeg Maarten Maissan te horen dat zijn broer ging trouwen tijdens onze trip en moest dus noodgedwongen afhaken. Zijn plaats werd, verrassend genoeg, overgenomen door Wesley Banis. Ashwin, maar ook Jelle Visser twijfelden nog even, maar deden dat net iets te lang, want de wedstrijd bleek uitverkocht. Hoe dichterbij het nieuwe avontuur kwam, hoe meer zin iedereen erin kreeg. Matthijs van der Wagt kreeg de taak voor een nieuwe outfit, want de Oranje Pakken hadden nog niet voor ‘geluk’ gezorgd, maar hij zweeg in alle toonaarden. Een paar dagen voor vertrek kreeg Wilko een mailtje, van Baiba, dat het zo zorgvuldig uitgekozen hostel midden in een verbouwing zat en ons dus niet kon plaatsen. De zweetdruppels vielen van z’n voorhoofd. Maar toen Baiba hem geruststelde dat alle voorwaarden hetzelfde bleven en zij hoogstpersoonlijk voor een mini-tour en gratis bier zou zorgen, was het goed...

Woensdag 10 juni kon het dan eindelijk gaan beginnen, het avontuur in Riga. We vlogen dit keer vanaf Brussel Charleroi. Een fiks stuk verder dan Zaventem (van de trip naar Rome) en daar ging het bijna mis. Dave Bierhuizen en Matty Häupler zorgden dit keer voor het vervoer. De eerst genoemde wilde het gas erop zetten en deed dat. Echter liep de tank harder leeg dan verwacht en als bijrijder Wilko ergens niet tegen kan is dat een bijna lege tank. Over de Belgische grens duurt het echter een hele tijd voordat je een tankstation tegen kwam en dus schoot de stress erin. Dave raadpleegde ondertussen de resterende tijd en concludeerde nog voldoende tijd te hebben en dus werd er contact gezocht met de andere auto. Er ontstond een Babylonische spraakverwarring met Mark van Leeuwen. Hij zat in die andere auto en vertelde dat ze zouden stoppen bij het eerst volgende tankstation, ze gingen net een grote bocht door en daarna een tunnel door. Precies zoals wij net hadden gedaan, maar ze bleken ons al gepasseerd te zijn en dus hadden ze het eerste tankstation gemist, waar wij stonden.

Inmiddels waren wij ruim een kwartier achterop geraakt. Toen Dave vervolgens even verderop een verkeerde afslag nam, schoot bij hem de stress erin (al zal hij zeggen van niet). We verloren weer ruim een kwartier. Even na vieren kwamen we aan op parkeerplaats P3 van Brussel Charleroi Airport. Vervolgens moesten we wachten op de bus die ons naar de Terminal zou brengen. Dat duurde en duurde, het leek wel een eeuwigheid te duren en nu was er stress bij Thomas van Kan. We arriveerden in de Terminal en moesten meteen door, want de tijd begon nu écht te dringen. We werden nog net niet omgeroepen terwijl de laatste door de douane mocht. Daar ging in ieder geval onze toegewezen Priority boarding. We stapten werkelijk als laatste het vliegtuig van RyanAir in en de hoofdstewardess sloot de deur achter ons. Oeps… dat was op het nippertje. We keken elkaar aan, opluchting alom.

De vlucht verliep vlekkeloos en 2,5 uur later eenmaal aangekomen in Riga was, nadat er nog een fles Bacardi gekocht werd, ook onze taxi makkelijk te vinden. De verwachtte limousine en zelfs de helikopter waren er niet. Het was een gewoon negenpersoonsbusje. Langs de verpauperde buitenwijken van Riga werden we naar het Oude Centrum van Riga gebracht. In een straatje achteraf, wat uiteindelijk wel mee viel, werden we afgezet en keken om ons heen en dachten letterlijk: ‘waar zijn we nu weer beland’. Ook het kale aangezicht van het hostel met alleen een uithangbord: "Seagulls Garret Hostel”, gaf nog geen hoop. Toen de taxichauffeur echter ging bellen dat we er waren en vervolgens Baiba naar buiten kwam vanuit het hostel, was alles goed, letterlijk… De blonde schone was de redder in nood en de hele straat was bijzaak. De blik van een ieder had zich nog maar een richting op gericht. Als ze ons vervolgens vertelt dat zij degene is die met ons wat gaat drinken in een tweetal gezellige zaakjes in het Oude Centrum, kan het weekend al niet meer stuk. Iedereen, niemand uitgezonderd, is verliefd!

Dit is waarschijnlijk het moment waarop Wesley Banis zich afvraagt waarom het verslag hier dan niet eindigt en het dus vele malen eerder online had kunnen komen. Maar ja…er gebeurde nog veel meer in Riga.

Nadat we onze spullen op de kamer op de vijfde etage hadden geplaatst en er alvast wat bedden in orde waren gemaakt gingen we op pad met Baiba. Ze leidde ons als eerste naar de Kiwi bar. Hoe toepasselijk. Dat moest gewoon en kon geen toeval zijn na onze eigen Kiwi-party in Praag. De lokale bar stond, voor de fun, ook hoog op ons eigen verlanglijstje. In de Kiwi bar bestelde ze zeven biertjes en nam plaats bij ons aan tafel. Mark melde nog even dat hij liever cola had, maar dat ging er bij Baiba niet goed in: "…..”, figuurlijk of letterlijk? Toch kwam er cola voor Mark. Hierna vertelde ze ons allerlei weetjes over Riga en gaf ze ons een paar belangrijke en niet te vergeten tips mee. Omdat het toch al laat was inmiddels, het is in Riga immers een uur later, was het tijd om wat te eten. In de Kiwi bar kon, vlak voordat de keuken sloot, nog wat besteld worden. De ribs en burgers gingen er goed in en daarbij smaakte ook het lokale bier wel aardig. Nadat Wilko betaald had, het was immers zijn ‘verjaardag’ (uhu…), gingen we achter Baiba aan naar de Funny Fox bar. In de Funny Fox kregen we ons tweede gratis biertje en was Dave meteen helemaal in zijn element. Het was namelijk een karaoke bar.

Nog voordat het drankje van Baiba op tafel stond had Dave al een papiertje ingeleverd met Wonderwall. Viva Hollandia kwam daar snel achteraan, maar Nederlandse nummers zaten helaas niet in het assortiment. Het duurde niet lang of Dave was, samen met Matthijs aan de beurt om te zingen. Wonderwall knalde uit de speakers en we hadden de zaak overgenomen. Als Baiba vervolgens, aangespoord om te zingen, ook het podium opstapt, zijn de kwijlbakjes niet aan te slepen. Vervolgens mag het duo Matthijs en Dave voor de tweede keer hun karaoke uitvoering doen, waarna ook Matty en Wesley het podium opstappen. Als Baiba haar ‘werk’ erop zit en ze van even weg geweest weer terug is in de Funny Fox bar komt het mooiste duet van de avond tussen haar en Dave. De avond vordert en de klok tikt door. Baiba vertrekt en wenst Wilko nog een ‘fijne verjaardag’. Nadat Matthijs, Dave en Wesley ook nog New York New York zongen was het ook tijd voor Mark en Wilko om voor wat rust te kiezen. Nog geen half uur later gaven ook Wesley, Matty en Dave de strijd tegen vermoeidheid op. Matthijs en Thomas beleefden een straat eerder hun eigen avontuur… (met dank aan de nachtportier van dat andere hostel, niet).

We verbleven vijf dagen in Riga en dus hadden we in geen enkel opzicht haast of de intentie om daar ook maar aan te denken. Toch was het de eerste ochtend nog redelijk vroeg en zochten we vervolgens, nadat iedereen de tijd had gehad om te douchen, naar het eerste ontbijt. In het winkelcentrum aan het einde van de straat vonden we een supermarkt. De verse broodjes aldaar smaakten prima en, niet heel onbelangrijk, spotgoedkoop! Als je hier meer dan 2 euro uitgaf voor je ontbijt had je of teveel genomen of iets niet goed gedaan.

In een nieuwe stad hoort een beetje cultuur snuiven, maar dat ging bij de eerste de beste bezienswaardigheid al helemaal mis. Bij de St. Peter’s Church hadden alleen Thomas, Matty en Wilko het ervoor over om voor 9 euro naar de top van de kerk te gaan om aldaar het uitzicht over de stad te bekijken. Of het nou echt die 9 euro waard was, nee, maar ach… De anderen waren op zoek gegaan naar een verfspuitbus voor het spandoek dat gemaakt moest gaan worden. Toen het drietal had ‘genoten’ van het uitzicht zochten de twee groepen elkaar weer op en werd er op het grote plein aan Kalku Iela gezocht naar een terrasje in het zonnetje. We overlegden wat te doen. Het eerdere viertal had zich een of ander idealistisch verhaal laten ophangen over de zwarte kat van Riga, wat overigens wel het symbool van de stad is. We bekijken de kaart en de serveerster vroeg ons of ze ons kon helpen met de route, behulpzaam én mooi (de vrouwen dan) was men wel in dit voormalig Russische gebied. We vroegen naar de zwarte kat, ze draaide zich om en wees tussen de bomen door naar het dak van het huis achter ons. Een tegenvaller voor het viertal, toch is het echte verhaal ook leuk om te kennen.

We kozen ervoor om nog een stukje verder te lopen en liepen richting het Vrijheidsbeeld van Riga, waarna we via het centrale park naar het laatste stukje Oude Centrum liepen. Zo groot is dat Oude Centrum niet dus binnen een paar uur hadden we dat hele stuk wel gezien. Dezelfde splitsing werd voor Riga Doms weer gemaakt. Het viertal ging richting hostel om te werken aan het spandoek en het drietal koos ervoor om nog wat meer van de stad te zien. Via de drie broers (de drie oudste huizen van de stad), langs het Riga kasteel richting de centrale markt. De markt was best indrukwekkend met verse etenswaren, een groothandel voor de ‘normale mens’. Alles hadden ze er en ook buiten ging de markt door. Ook het drietal, toen omgedoopt tot Team Loop, vond het nu mooi geweest en keerde via de supermarkt terug naar het hostel. Hier was het viertal, Team Baco, begonnen aan het spandoek. Voor slechts vijf euro kregen ze een laken van het hostel en mochten ze alle letters uitprinten. Na kunstig plakwerk van Dave was de basis gelegd op het terras van het hostel. In de steeg achter werd met de zwarte spuitbus het spandoek vorm gegeven. Het resultaat mocht er absoluut zijn!

Als het spandoek de tijd heeft gehad om wat te drogen en Team Baco genoeg Baco gehad heeft is het tijd om te gaan eten. We lopen richting het centrale gedeelte van het Oude Centrum en weten ongeveer waar we moeten zijn voor het goedkope lokale restaurantje. Bij Steaku Hoas kunnen Thomas en Wesley zich niet inhouden en nemen, op het advies van enkele Nederlanders, plaats op het terras van dit steakhouse. Matthijs is het er absoluut niet mee eens en weigert het driedubbele te betalen, terwijl hij iets verder voor slechts zeven euro ‘goed’ kan eten. De rest lijkt het weinig te interesseren. Totdat er nog wat, voor meerdere, ‘ongewenst’ bezoek langskomt en enkele niet weten hoe snel ze moeten wegkomen. Na een korte achtervolging staakt het tweetal en vervolgen wij onze weg naar "Folkklubs ALA”. In de kelder zit een, op zich gezellig, restaurant. We lieten ons, net als in Praag, weer in de maling nemen door het lokale advies voor lokale specialiteiten. Na enkele happen vond men het mooi geweest en wisten we niet hoe snel we moesten vertrekken. Zouden we er nu wel van geleerd hebben!? Het was inmiddels ook tijd om een taxi te zoeken en ons naar het SKONTO stadion te laten brengen voor de training van het Nederlands elftal. Echter mochten we niet naar binnen. Judith (van OnsOranje) deed haar uiterste best om uit te leggen dat ook zij daar niets aan kon doen, maar Dave nam er geen genoegen mee. Teleurgesteld dropen we af, maar op de weg terug liepen we Youri Mulder tegen het lijf. Hij vond het ook belachelijk en gaf ons de tip om naar de zijkant te lopen, want vanaf daar zouden we het gewoon kunnen zien. Na een selfie volgden we zijn advies op en inderdaad, die hele zijde was open. "Het stadion was niet afgebouwd”, hoorde ik iemand zeggen. En het klopt figuurlijk wel, want aan die hele zijde stond geen tribune en het was zelfs beperkt afgeschermd. Zo konden we toch nog een glimp van de training zien. Robin van Persie klapte ons toe nadat enkele ‘Excelsior’ zongen. Zo dichtbij waren we eigenlijk ook wel.

We bleven niet de hele training en besloten voor de terugweg te gaan lopen richting het hostel. Onderweg kon Matthijs geld verdienen. De uitdaging? Te water in een klein riviertje. Hij kreeg de lachers op z’n hand door de uitdaging aan te nemen en uit te voeren! Onderweg stopten een aantal nog bij de Mac, want tja echt gegeten hadden we toch niet… We bleven even in het hostel, voor sommigen even een broodnodige powernap, en splitsen ons daarna. Dave, Mark en Wilko gingen richting het Oude Centrum om te kijken waar de Nederlanders de wedstrijd van de Nederlandse Vrouwen (op het WK in Canada) gingen kijken. Na een meerdere heen en weer kwamen we uit in de Kiwi bar waar we besloten om even te blijven. Het viertal, Thomas, Matty, Matthijs en Wesley, zocht en vond Coyote Fly en vierden hun eigen feestje. Ondertussen arriveerde Judith in de Kiwi bar en bood ons een drankje aan, vooral Dave had een drankje ‘tegoed’. Mark verdiende een Letland-Nederland sjaal door even naar het hostel te sprinten om een oplader voor Judith te halen.

In de rust vertrok Judith naar het Beer House en liepen wij even door naar de Mac, waarna we het restant van de Nederlandse Vrouwen nog keken in het Beer House, maar ook hier waren niet echt veel Nederlanders. Toen de Vrouwen in de laatste minuut ook nog verloren vonden wij het mooi geweest en keerden we terug naar het hostel rond drie uur. De anderen sloegen de nacht over en kwamen rond zes uur luidruchtig terug op de kamer.

Op Matchday was het tijd om uit te slapen. Wanneer iedereen eindelijk een beetje gereed was hezen we ons zelf opnieuw in de Oranje pakken. Na een ontmoeting met Duitsers in het hostel naast ons was het tijd voor een ontbijt c.q. lunch en kon de standaard fotoshoot weer beginnen. Minder dan bij de voorgaande tripjes, maar ook nu wilde de plaatselijke bevolking en toevallige toeristen met de ‘Oranje mannen’ op de foto. We dronken opnieuw wat op hetzelfde terrasje en gingen vervolgens de kaarten ophalen bij Peter’s Brewhouse. Al aardig wat Nederlanders hadden zich daar verzameld. Na een eerste biertje besloten we om nog even terug te gaan naar het hostel, daar een beetje te kaarten en wat te drinken. Het was al vroeg etenstijd en ondanks dat we eigenlijk hadden besloten om iets snels en simpels te gaan eten belandden we in het ‘Belgische’ Bon Vivant. We moesten hier écht even naartoe gezien onze link met de voormalige Bon Vivant in Schiebroek. We aten hier goed (!!) en verplaatsten ons naar het Oranjeplein bij Peter’s Brewhouse. We waren nauwelijks gearriveerd of Der Alte Dessauer klonk door de speakers. Een variant op zoals wij die kennen en dus ging de al gehesen kruk snel naar beneden, maar daarom was het niet minder geslaagd. Na ruim een uur was het tijd om met de Oranjeparade naar het stadion te gaan lopen. De originele Oranje Fan Bus was in Riga en dat geeft dan net een beetje extra sfeer. Het werd een lange wandeling naar het stadion en toch weer een unieke belevenis. Bij het stadion aangekomen zagen we dit keer de andere kant, in tegenstelling tot gister, deze kant leek het wel een vervallen oud gebouw. Bizar om te zien. Bizar was ook dat de, ruim 1.000, Nederlanders werden opgewacht door een stuk of 10 Letse Ultra’s. We lachten.

We maakten ons op voor de wedstrijd. Het moest nu toch eindelijk een keer gaan gebeuren: winst van het Nederlands elftal, als wij erbij zijn. Voor het geval het mis zou dreigen te gaan hadden we altijd nog ons spandoek: "Guus wij kijken het EK liever niet thuus!”Het werd weer een draak van een wedstrijd. Nederland liet zich weer eens niet van z’n beste kans zien en ontliep een strafschop tegen. Halverwege keken we elkaar aan en dachten: ‘het zal toch niet’. Maar de aanwezigheid, ditmaal voor het eerst en waarschijnlijk niet voor het laatst erbij, van Wesley bracht ons het nodige geluk. De 0-1 viel en de opluchting voelde je in het Nederlandse vak. Mark en Wilko keken elkaar aan met een blik van opluchting en hoefden niets te zeggen, we wisten genoeg: ‘nu gaat het niet meer fout’. Het ging ook niet meer fout. Het tweede doelpunt werd gemaakt en dat maakte de definitieve zege een feit. Tevens houden we de hoop op het EK in Frankrijk, volgend jaar, levend. Na Duitsland, België, Frankrijk en Tsjechië kwamen we in Letland van ons trauma af.

Nadat we even moesten wachten in het stadion liepen we terug naar het Oude Centrum en kozen we voor de Funny Fox om wat te gaan drinken. Een aantal man besloot om na een tijdje verder te kijken en dat was het punt dat Wilko het voor gezien hield. Het was mooi. De anderen kwamen elkaar weer tegen en bezochten meerdere plekken waar het bier niet altijd te zuipen was en je moest uitkijken voor oplichting. Wes, men zag het gebeuren…, maar het gebeurde (gelukkig) niet! ’s Nachts was er geen Woody Dave (hij keerde ook eerder terug), zoals we die kennen, maar was er eentje bij Wilko. Terecht, maar dat ter zijde… (haha!)

De vierde dag in Riga werd een moeizame lange dag, althans zo leek het lange tijd. Toch werd het één van de meest geslaagde dagen. Na een zware uitslaap sessie, sommige hadden het écht nodig, was er een viertal, Dave, Thomas, Mark en Wilko, dat al gereed was en die zochten wederom hetzelfde terrasjes op. Hoezo gewoontedieren? We discussieerden heerlijk over wat we zouden gaan doen, zoals alleen wij dat kunnen. Nadat het drietal, Matty, Wesley en Matthijs zich bij ons had gevoegd, werd het alleen maar moeilijker. Zeven verschillende meningen. Toch lukte het, zoals altijd eigenlijk, om er weer uit te komen. We keerden terug naar het hostel en regelde een Shooting sessie voor de laatste dag, zondags. We winden wat advies in over een grasveldje in de buurt zodat de voetballers een beetje konden voetballen. Voor de eerste keer ooit was Thomas zijn richtingsgevoel kwijt en liepen we een beetje te ver om naar de juiste brug die ons over de Daugava zou brengen naar het Uzvaras Park. Hier zou de strijd beginnen tussen Team Loop en Team Baco. Omdat Wilko niet mee zou doen, maakte Mark de switch van Baco naar Loop, een logische switch overigens. Team Baco had Team Loop echter al op scherp gezet door bij het omkleden in het hostel volledig in het zwart aan het vertrek te verschijnen. Ook de warming-up onderweg was indrukwekkend te noemen.

Nadat men een bal had gekocht onderweg, arriveerden we dus na een omweg bij het parkje. Op het spel stond: De Riga Cup. De teams waren al gemaakt en men miste nog één ding: een scheidsrechter die dit prestige duel in goede banen zou leiden. Terwijl men een bal kocht, kocht men ook een scheidsrechtersfluitje. En, ondanks dat het een beetje raar was om daar te gaan staan fluiten, werd dat wel gewaardeerd. Het duel begon en al na een paar minuten spelen werd deze risico wedstrijd onderbroken. De plaatselijke hondenbrigade had hun behoefte gedaan op het speelveld en een aantal spelers weigerden om verder te spelen. Stormram Thomas wist wel raad met dit probleem en dus kon de wedstrijd hervat worden. Team Baco met Matthijs, Dave en eerste elftal revelatie van het seizoen Wesley verraste, maar toch nam Team Loop al snel een grote voorsprong. Soms mocht er tijdens dit duel alles van de scheidsrechter, zoals toen Matthijs Mark torpedeerde, maar soms mocht er ook helemaal niets en werd een reflex handsbal afgefloten. De ruime voorsprong van Team Loop duurde niet al te lang, want Team Baco kwam beter in de wedstrijd met enkele hoogstandjes van Dave, waarom ziet men dat toch niet, en Wesley die met een hakje over Mark heen (foto bewijs is aanleverbaar) naar Dave, hem daarmee vrij zette voor het doel, maar de linkspoot op rechts trof hier geen doel. Toch was de linkspoot met vijf doelpunten belangrijk voor zijn team. In Team Loop kwam de druk al snel te liggen op het tweetal Mark en Matty, omdat Thomas met een hamstringblessure alleen nog aanwezig was. Dave scoorde vervolgens van eigen helft, de leidsman keurde het doelpunt goed, maar dit tot protesten van Team Loop, omdat er blijkbaar was afgesproken dat dat niet mocht. Gemist! Sorry! De leidsman speelde ook een cruciale rol in twee daarop volgende doelpunten van Team Loop, die beide werden afgekeurd, omdat ze ‘te hoog’ zouden zijn geweest. Spannend bleef het daardoor wel. Het leverde ook problemen op rondom het veld. De plaatselijke flikken (!!) kwamen een kijkje nemen waardoor het duel voor de tweede maal werd stilgelegd. Nadat we van hen groen licht kregen (geen alcohol, huh? Team Baco?) leek Team Loop af te gaan op een overwinning, maar een tweetal minuten voor tijd maakte Team Baco gelijk. Hierdoor zou het na het verstrijken van de officiële speeltijd gaan om strafschoppen. De beperkte middelen zorgden ervoor dat we besloten de strafschoppen te laten nemen op een afstand van een meter of 15, daarvandaan moest een fles water worden omgeschoten. Matthijs besloot als eerste aan te leggen. Hij had als enige de juiste instelling: ‘gewoon rammen’. Hij raakte de waterfles vol. De dop schoot er nog net niet vanaf. De daaropvolgende inzetten van Thomas, Wesley en Matty gingen mis. Mark mocht als laatste aanleggen voor Team Loop, maar vlak voordat de bal mogelijk de fles zou raken greep Dave in en raakte de bal, hierop besloot de scheidsrechter tot overnemen. De herkansing ging mis en daardoor hoefde Dave niet meer te schieten en won Team Baco de Riga Cup!! En dit omdat alleen Matthijs de waterfles wist te raken en hij daarmee de Man of the Match werd!

Het was niet zomaar een overwinning, maar echt een prestige strijd. Mooi! Het was behoorlijk warm in Riga en de mannen waren behoorlijk bezweet en dus besloten we om richting het stadsstrand te gaan op de weg terug via de andere brug. We dronken daar wat op het terras en aten wat om de ergste honger te stillen. De taxi was de enige optie voor de terugweg en dus werd die voor ons gebeld. In het hostel kreeg een ieder de tijd om te douchen en op te frissen. Thomas had voor ons besloten waar we gingen eten: TGI Fridays, waarom was hij daar ook alweer niet eerder meegekomen? Net als in Praag werden de Spareribs ook in Riga als ‘zoete broodjes over de toonbank’ opgegeten. Eindelijk een echte, volledige maaltijd! We keerden na een ‘selectie-gesprek’ terug naar het hostel. Daar dronken we nog een paar biertjes en speelden we een paar spelletjes 31’en op het terras. Dave en Wesley verkenden als eerste het Oude Centrum. Een tijdje later volgde de rest. Coyote Fly werd het niet omdat de entree daarvan te gortig was. In een zaakje even verderop, waar bijna niemand was, dacht Wilko even aan afhaken omdat dat de toegang tot Coyote Fly waarschijnlijk zou verlichten. Uiteindelijk belandde iedereen, zelfs Dave die onderweg als enige stopte bij de Mac, bij het Rock Café tegenover Funny Fox. Het voormalige woonhuis was even bijzonder als verrassend. Het was in ieder geval een geslaagde afsluiting van weer een bijzondere trip. Om half 6 aan de pizza, het leek wel ontbijt, voor sommige de eerste of tweede keer. En voor andere al de derde of vier keer. Slechts één kwam de laatste nacht niet goed uit de strijd. Hij wekte weer iedereen, maar nu om een andere reden. Het is je vergeven! Het kostte je tenslotte ook de gehele zondag!

Die zondag, de laatste dag in Riga, moesten we om 12.00 uur uitchecken, maar onze vlucht ging pas na 21.00 uur. Na een snel ontbijt bij de supermarkt gingen we om 13.00 uur naar de shooting kelder. Hier konden we schieten met echte wapens. Een pistool en een AK-47, daar mochten we mee vuren. Dit lange weekend kon een ieder iemand anders van de groep op een bepaald moment wel schieten, dus benieuwd hoe dit zou verlopen (niet letterlijk natuurlijk, maar wel benieuwd hoe die begeleider zou hebben gereageerd, achteraf)… Het was een bijzondere ervaring, iets wat je normaal gesproken niet zomaar ff zou doen. De spanning en de zweethandjes waren zichtbaar, maar nadat het eerste schot was gelost, was de spanning eraf. Wesley won, maar we hadden bij elkaar vijftien schoten en hij had meer dan twintig gaten. Wilko richtte verkeerd, dat verklaarde veel. Toch was er een soort van opluchting,..

We waardeerden de inzet van de begeleidster vanuit het hostel en dus was een fooitje voor haar op z’n plaats, vanwege de uitstekende service, waarna we daarna naar het hostel terugkeerden. Het werd tijd doden. We speelden twee potjes Boeren Bridge. Matthijs en Matty wonnen, maar alleen de tweede kreeg betaald, volgens afspraak… Na verloop van tijd was het tijd om te gaan eten. Die keuze was makkelijk: TGI Fridays. Maar juist de initiatief nemer daarvoor moest achterblijven in het hostel. We aten weer heerlijk! Het laatste maal in Riga… Stipt op tijd werden we opgehaald in het hostel door de door ons gereserveerde taxi en werden we naar het vliegveld gebracht. Wilko en Matty liepen een rondje over het vliegveld, waarbij Wilko toch nog de plaatselijke chocolade Laima kocht voor het thuisfront. We praatten na en vooruit. Een mooie afsluiter. Na een voorspoedig terugvlucht reden de chauffeurs Matty en Dave ons weer naar onze eindbestemming. Paldies!Vlak voor sluitingstijd stopte de hongerige Dave, net over de grens, nog bij een Mac (om het af te leren zeg maar), maar bijrijders Wesley en Wilko maakten er dankbaar gebruik van. Ik zelf moest even acclimatiseren en dook uiteindelijk, na terugkomst in Rotterdam, rond 03.00 uur m’n bedje in. Met nog steeds veel adrenaline!

Mag ik zeggen dat ik het weer mooi vond en dat het schrijven van dit verslag me heimwee terug bezorgde? Ja, dat mag ik. Wes, hij is er eindelijk, het verslag. Hopelijk kan je even nagenieten… Zeven A4-tjes en ruim 4500 woorden later denk ik het is mooi geweest… Mannen, wat waren het weer een ongelooflijk mooie en bijzondere dagen! Bedankt! En dat er een nieuwe trip gaat komen, dat staat vast, maar waar het nieuwe avontuur naartoe zal gaan dat blijft nog even de vraag. Eén ding weet ik zeker: Het wordt (en was) weer bijzonder, geslaagd!!

Klik hier voor alle foto's! Klik hier voor het filmpje: optocht naar het stadion.