Geweldig Paasweekend zorgt voor versterkt teamgevoel

Sorry, zo'n weekend kan ik niet in een paar regels beschrijven!

Donderdagavond (21 april) werd om 21.30 uur verzameld bij Schiebroek’94, onderwerp van gesprek was natuurlijk nog steeds de geweldig overwinning op VOC van die zaterdag ervoor, waardoor de B1 de koppositie pakte in de competitie. Rond de klok van 22.00 uur vertrokken we mooi op tijd voor onze lange trip naar Praag!

Om 23.00 uur haalden we in Purmerend de groep van vv Ilpendam op. Het gehele team (incl. begeleiders) liet meteen aanzien dat het échte Amsterdammers waren en aanhangers van 020. Eenmaal in de bus begon meteen het gezang richting ons Rotterdammers. Wij, die wel wat gewend waren, besteden hier nauwelijks aandacht aan, maar de toon was gezet! Twee uur later (rond 01.00 uur) arriveerden we in Nijeveen. Hier hielden we een half uur pauze en kon het team van SVN’69 instappen. Tijdens de pauze mocht iedereen de bus uit en viel ook het gedrag van de groep uit Purmerend in negatieve zin op. Duidelijk was dat men al behoorlijk wat alcohol op had en dat het gehele team aardig rookte. Men was ook druk en rende als een stelletje bezetenen achter elkaar aan. Een aantal van onze jongens was aan het springen over de greppel naast de bus en daardoor ging hier voor ons de aandacht extra naar uit, want het zou zomaar kunnen gebeuren dat één van die malloten iemand omver zou lopen. Gelukkig gebeurde dit niet. Na een half uur vertrokken we definitief uit Nederland richting Tsjechië. Later dit weekend zou dit bewuste half uur het hele weekend een ander gezicht geven.

Na een aantal pauzes en Duitse kilometers begon het in de bus steeds stiller te worden. In Duitsland hadden we ook van chauffeur gewisseld. Buschauffeur Dirk nam het stuur over en zou het gehele weekend bij ons blijven en bovendien een cruciale rol spelen in het hele verhaal. Tegen de klok van 12.00 uur waren we nog net voor de grens met Tsjechië en zouden we nog ruim 2 uur moeten rijden richting onze bestemming, Chodov, een buitenwijk van Praag. Hier was het tijd om weer wakker te worden en werd er na een lunch mogelijkheid wederom gekaart aan de tafeltjes beneden in de bus (wij zaten beneden en de andere twee teams boven). Rond 14.30 uur arriveerden we bij het Top Hotel, waar we dit weekend te gast zouden zijn. Hier gingen Peter en Wilko de groep aanmelden en bleef Ulrich bij de groep. Het was behoorlijk druk en veel minder goed georganiseerd dan de andere jaren bij andere toernooien. Ondertussen hadden ook de twee andere teamleiders de weg gevonden en melden we ons gezamenlijk aan. De onrustige spelers van de andere teams stonden met de koffers in de hal en moesten helemaal terug naar de juiste plek van het grote hotel complex. Onze jongens waren (natuurlijk) ook onrustig maar hadden netjes buiten gewacht, totdat ze wisten waar ze heen moesten, wat een heerlijke groep! Gezamenlijk werden alle spullen naar binnen gebracht en de kamers verdeeld. De spullen werden uitgepakt en sommige gingen eerst even douchen na de lange busreis. We besloten om het rustig aan te doen en gingen rond 17.30 uur met de bedoeling het hotel complex te verkennen naar beneden, eenmaal buiten bleek iedereen nog aardig moe en ook behoorlijk hongerig. Buiten op een parkeerplaats werd er een balletje hoog gehouden en de waardevolle spullen verzameld, ook werd er afgesproken dat we dit weekend als groep zouden doorbrengen en alles gezamenlijk te doen. Samen uit, samen thuis!

Om 18.00 uur was het etenstijd en ondanks dat het niet bij iedereen in de smaak viel (vertel eens wat nieuws), was het buffet goed verzorgd en hadden we eigenlijk geen reden tot klagen. Na het eten zouden we de omgeving van het hotel gaan verkennen. We maakten een ronde rondom het hotel en zochten naar aanwijzingen om de volgende dag in het centrum van Praag te komen. We kwamen langs een mini-market waar nog het e.e.a. aan drinken en snoep/ chips werd ingeslagen. Blijkbaar was de meegenomen proviand in de bus al verorberd. Peter, Ulrich en Wilko wilden nog wel wat meer bekijken in de omgeving, maar de groep had daar niet echt heel veel zin in en mochten gaan voetballen op het voetbalveldje naast het hotel. We zouden elkaar daar later weer ontmoeten. Na een aardig stukje lopen vonden de leiders in Chodov een Kentucky KFC en dat was een reden om de groep te gaan ophalen. Aangekomen bij het voetbalveldje was de groep een kleine competitie begonnen met een groep Chinezen, maar het spelletje was teneinde en de groep was aardig hongerig en wilde zeker wel naar de Kentucky om wat te eten, zo gezegd, zo gedaan! Rond 22.45 uur waren we terug in het hotel en tegen 24.00 uur was in (bijna) alle kamers het licht wel uitgegaan. We moesten immers de volgende ochtend al om 6.00 uur opstaan, omdat we om 8.00 uur op het sportcomplex werden verwacht.

Volgens afspraak was iedereen (op een enkeling na) om 7.00 uur in het restaurant voor het ontbijt, dat wederom in buffetvorm werd gepresenteerd. Het spek en de warme worstjes waren in trek en vervolgens konden we op tijd vertrekken naar het sportcomplex. Na een kwartier rijden arriveerden we op onze bestemming, maar wat schetste onze verbazing, het hek was gesloten en de kantine hulp stond ook te wachten. Sommige merkten op dat er maar één veld was, maar nadat de jongens over het hek waren geklommen bleek dat er beneden nog een veld was. Ulrich en Wilko besloten om een stukje naar beneden te lopen om een aantal huizen heen en later bleek dat we ons beneden moesten melden. Ulrich haalde de groep op en Wilko maakte het papierwerk in orde. We waren erg vroeg, want de kleedkamers waren dicht. Aangezien wij ons de tenues in het hotel al hadden aangetrokken waren de kleedkamers voor ons ook niet nodig. De voetbalschoenen werden op het veld aangetrokken en konden we aan de eerste warming-up beginnen. Het was al erg warm en dat zou wel eens gevolgen kunnen hebben op het kunstgrasveld waarop we zouden gaan spelen.

Tijdens de wedstrijdbespreking toen onze eerste tegenstander, het Duitse Wustenrott, ook eindelijk was gearriveerd, bleek dat een aantal spelers een verkeerde instelling had omtrent het toernooi. Dit was ook te merken toen we begonnen aan de wedstrijd. We werden overlopen door een ploeg die voetballend niet beter was, maar fysiek wel sterker bleek. Het was de verdediging met Jeffrey, Ricardo, Stefan en Roland die ervoor zorgden dat de schade na twintig minuten beperkt was gebleven tot 0-1. Na rust zorgden de spelers die er wel "zin" in hadden dat we op gelijke hoogte kwamen. Een pass van Stefan werd door Jurriën geweldig goed aangenomen en zoniet nog beter ingeschoten! In de harde en fysiek zware wedstrijd kregen de provocerende Duitsers, de scheidsrechter op hun hand. Een onnodige en wat domme overtreding van Ricardo net buiten de zestienmeter leverde de Duitsers een vrije trap op. Wel makkelijk gegeven, maar voorkomen is beter dan genezen, dat moeten we echt gaan leren! De vrije trap was slecht ingeschoten, maar keeper Mitchell had niet zijn beste dag en via hem ging de bal alsnog het doel in. Jammer van de werklust die er zeker was tegen een sterkere tegenstander!

Na een pauze van ongeveer 40 minuten, waarbij we zoveel mogelijk uit de warme zon bleven, moesten we onze tweede wedstrijd spelen op het hoger gelegen grasveld. Deze wedstrijd werd gespeeld tegen het Franse team van Reichstett. De teleurstelling van de eerste wedstrijd zat er nog goed in en dat was te zien op het veld. Na de eerste twintig minuten stonden we 0-1 achter en meteen na de helft wissel keken we tegen een 0-3 achterstand aan. Toen Bob, vanwege natrappen, terecht een rode kaart ontving leek de wedstrijd gespeeld, maar de frustratie die Bob uitte op een verkeerde manier werd door de groep die nog in het veld stond en na twee cruciale wissels, voetballend wel goed uitgevoerd. Na de 1-3 van gastspeler Perry (een kopbal, die als een lob over de keeper heenging) geloofde iedereen er plotseling weer in. Simon omspeelde even later de doelman en schoot in, een verdediger leek er nog bij te kunnen, maar Perry nam het zekere voor het onzekere en gaf de bal het laatste tikje over de doellijn, de dienstdoende scheidsrechter wilde niets weten van buitenspel en dus stond het 2-3. Schiebroek rook Frans bloed en speelde met volle overtuiging. Bij een spaarzame uitbrak hield Stefan zijn tegenstander vast en met al een gele kaart op zak, leek de scheidsrechter hier even een groen-witte bril op te hebben, want hij spaarde onze verdedigingsleider. Aan de andere kant kwam vlak voor tijd een vrije trap na een gemene overtreding op Ridouan. Jeffrey nam plaats achter de bal. De bal kwam precies in het duel van Jurriën met zijn tegenstander, de bal raakte de schouder van de spits en viel zomaar in het uiterste hoekje binnen, de keeper was kansloos, 3-3! Een uitstekende teamprestatie bij de tweede en laatste wedstrijd van de eerste dag, zorgde voor een gelijkspel. Een teamprestatie die veel eerder tot stand had moeten komen, want dan hadden we wellicht ‘gewoon’ zes punten gehad. Dit besefte het team ook!

Na afloop van deze wedstrijd zochten we de bus op om ons te laten terugbrengen naar het hotel. Hier werd gedoucht en na ongeveer een uur zochten we de bushalte op om ons naar het metrostation van Chodov te laten brengen van waaruit we naar het centrum van Praag gingen. Omdat we rond 14.00 uur arriveerden in het centrum van Praag was iedereen erg hongerig geworden. Een aantal gingen eten bij de Kentucky en anderen zochten aan de andere kant van de straat de McDonald’s op. Iedereen wilde graag naar de Zwarte Markt, aangezien Ricardo een aantal maanden geleden met school al in Praag was geweest, werd hij onze reisgids richting de Black Market. Aangekomen op het grote plein moesten we de show van de plaatselijk kerk zien, want dat was wel het gesprek van de wandeling. Nadat we deze "fantastische show" hadden gezien was het tijd om er echt de pas in te zetten richting de Black Market. Na een behoorlijke wandeling heeft iedereen in groepjes de Black Market verkend en ook heeft men het e.e.a gekocht. Er werd goed onderhandeld over de prijs. Natuurlijk werd er een oogje in het zeil gehouden, maar ingrijpen bleek niet nodig, wel moest er wat voorgeschoten worden en dat deed ik (Wilko) met alle plezier…

Het was al half zes toen men alles wel zo’n beetje had gezien en er nog wat werd nagepraat over wat men had gezien en gekocht. We gingen terug lopen richting het centrum en hadden besloten dat het tijd was voor het eerste biertje van het weekend! Ook was het etenstijd en dus bleven we eten in Praag. In een plaatselijk eetcafé werd er gegeten, gedronken, voetbal gekeken en door enkele genoten van vrouwelijk schoon aan de tafel naast ons. Tegen 21.30 uur was het tijd om terug te gaan naar de metro. Rond 22.30 uur arriveerden we weer in het hotel nadat we een kleine omweg hadden genomen en daarin de jongere versie van de Franse tegenstander van die ochtend hadden meegenomen. Nadat een aantal bij elkaar op de kamers hadden gezeten en er nog werd gesproken over de dag was het rond half één voor bijna iedereen tijd om te gaan slapen.

Voor de zondag hadden we besloten dat we best iets later naar het complex konden gaan en dus spraken we af dat we om 7.30 uur aan het ontbijt zouden zitten. Ditmaal was iedereen op tijd aanwezig. Voordat we vertrokken werd Wilko op de hoogte gebracht wat er donderdagnacht was gebeurd in Nijeveen. Meteen was ik ervan overtuigd dat niemand van ons hiertoe in staat was geweest. Het werd de groep wel gevraagd, maar niemand had ook maar iets gezien of gehoord. Rond 8.00 uur vertrokken we weer naar hetzelfde sportcomplex. Hier werd de eerste wedstrijd weer om negen uur aangevangen, ditmaal tegen het Deense Hillerød, het enige team dat twee keer wist te winnen op zaterdag. Waarom zagen we snel genoeg, een paar hele grote en fysiek sterke gasten stonden tegenover ons op het veld. We gaven de eerste minuten heel goed tegenstand en deden zeker niet onder voor deze tegenstander. We kregen zelfs twee kleine kansjes. Aan de andere kant ontsnapten we met een bal op de lat, maar even later sloeg toch het noodlot toe. Een voorzet vanaf de rechterkant werd door iedereen gemist, maar Mitchell V. raakte de bal ongelukkig en scoorde in het verkeerde doel, 0-1. Na dit doelpunt ging het hard ondanks dat er hard gewerkt werd, we verloren dit duel met 0-6.

Het was tijd voor ongeveer anderhalf uur rust. Hierin werd er wat gedronken, lichte blessures behandeld, in de zon gelegen, een beetje gevoetbald en bijgekomen van de eerste wedstrijd. Om 11.30 uur was het tijd voor onze laatste wedstrijd dit toernooi, want met 1 punt uit drie wedstrijden waren we uitgeschakeld. Opnieuw speelden we tegen een Deense tegenstander, Horsens was de naam van weer een ploeg met grote sterke gasten die het ons opnieuw vooral fysiek moeilijk zouden gaan maken. We speelden zonder druk en hadden Jurriën naar achteren gehaald om het centraal achterin dicht te zetten. Dit lukte heel goed. Stefan en Jurriën hielden het samen dicht. Voorin kregen we kansen. Perry kreeg een hele grote en ook Simon kreeg een mogelijkheid. Heel spijtig werd er niet gescoord, alhoewel, de tegenstander scoorde, twee maal, en dus stonden we wederom met lege handen.

Ook al haalden we maar 1 punt uit vier wedstrijden had er veel meer ingezeten, daarbij waren alle tegenstanders beter en vooral fysiek vele malen sterker. We zijn niet écht helemaal weggespeeld en moeten moed putten uit de dingen die wél goed zijn gegaan!

Net als op zaterdag gingen we direct terug naar het hotel. De bus stond alweer te wachten. Hier werd weer gedoucht en omdat we al wat later waren werd er redelijk op tijd vertrokken naar het winkelcentrum van Chodov. Ondertussen werden een aantal ouders op de hoogte gebracht van de situatie in Nijeveen. Het zou tenslotte mogelijk zijn dat we op de terugweg een flinke vertraging zouden kunnen oplopen, omdat er politie zou staan. Iedereen had wel trek gekregen toen we richting Chodov gingen. Rond 15.00 uur konden we dan eindelijk wat eten op een gezellige eetverdieping van het winkelcentrum. Iedereen koos waar hij trek in had en vervolgens werd het luxe winkelcentrum ingeruild voor het stadscentrum van Praag, waar we weer met de metro naartoe gingen. Daar een uur later aangekomen gingen we op het stadsplein wat drinken in een Engelse pub en werd er voetbal gekeken. Men mocht in groepjes de stad in en we spraken af dat we om 18.30 uur samen weer naar de metro zouden gaan. Maar er werd slechts in twee groepjes gesplitst omdat niet iedereen zin had om zelf de stad in te gaan. Een man of vijf ging zelfstandig en de rest liep met de begeleiding mee. Die zochten na enkele winkeltjes en een mini-market een terrasje op in een steegje en werden gebeld door het losse groepje waar we bleven! We zochten elkaar op en gingen gezamenlijk terug richting het hotel om daar te eten. Een aantal wilden niet het risico wagen dat ze het niet lekker vonden en gingen direct naar de Kentucky waar we langs kwamen.

Iedereen was om 21.00 uur op de kamers en zochten elkaar op om wat te praten, een film te kijken en iets teveel te spelen met de gekochte lasers. De hotelbeveiliging pakte er eentje af en de rest werd voor de zekerheid buiten verstopt. Rond 23.30 uur vonden de meesten het wel mooi geweest en zochten hun bedje op, andere keken nog gezamenlijk naar een film. Op maandagochtend hadden we rond 8.00 uur afgesproken om te ontbijten. Wilko en Peter waren om 6.15 uur al opgestaan om (gezellige) treiteraar Stefan een gratis waterbed te bezorgen (met gemengd succes!). De tassen werden vervolgens ingepakt, nog even de mini-market bezocht voor wat proviand om de losse Kronen op te maken en de borg werd teruggehaald. Aangekomen bij de bus ging buschauffeur Dirk ook bij ons beginnen met het stoken tussen de teams wat hij al eerder bij de andere twee deed, probeerde hij nu bij ons. Niet wetende wat ons te wachten stond werd het e.e.a. besproken met de groep, maar ook nu kwam er niets verontrustends uit en bleef het vertrouwen overeind!

Uiteindelijk konden we rond 9.30 uur vertrekken en hield Wilko een kleine toespraak en deelde de borg, de ID-kaarten en medailles uit aan de groep. De lange trip naar huis was begonnen. Sommige kozen ervoor om eerst nog even wat te slapen en anderen wilden graag een film kijken. Na de eerste film kwam er nog een tweede en derde film, maar tussendoor werd er ook gekaart en gekaart… richting de lunchpauze werd het onrustiger. De ploeg uit Purmerend begon weer te zingen en tijdens die pauze werden spelers van ons uitgedaagd, door petjes af te pakken en werden er zelfs (loze) dreigementen geuit. Na melding bij de chauffeur werd het wat rustiger, maar de sfeer werd er niet beter op. Bij een volgende pauze ontstond er een woordenwisseling tussen de leiding van SVN’69 en Ilpendam (dankzij de chauffeur), nadat dat gesust werd was het tijd om weer te eten. Onze jongens trokken zich nauwelijks iets aan van de anderen en kozen hun eigen weg.

Nadat ook deze etenspauze erop zat werd het laatste stuk richting Nijeveen ingezet. Zoals verwacht stond er politie en mocht alleen de begeleiding de bus verlaten. Niemand had zich vrijwillig gemeld en dus werden van alle teams spelerslijsten ingenomen met geboortedatum en telefoonnummer. Zowel de ploeg uit Nijeveen zelf als wij hadden niets te verbergen en dus werden deze gegevens zonder problemen overhandigd, bovendien hadden wij deze gegevens gewoon bij ons. De ploeg uit Purmerend had hier veel meer moeite mee en had ook geen lijst meegenomen en moest dus alles gaan noteren.

Omdat het volgens de politie Drenthe onder de kleine vergrijpen valt werd er verder niets ondernomen. En mochten we na ruim 45 minuten onze weg vervolgen richting Purmerend. Onderweg naar daar bleef het rustig, ook al moest de chauffeur (dit was nu weer dezelfde als de heenweg) twee keer ingrijpen. Rond kwart over één arriveerden wij bij Schiebroek’94, maar niet voordat er de handen werd geschud met Simon en werd gezongen voor zijn verjaardag. Er werd afscheid genomen van een geslaagd weekend dat jammer genoeg wat overschaduwd werd door het incident in Nijeveen. Een stevige hand en glimlach voor de begeleiding was het dankjewel en teken dat het weer een succesvol weekend was!

Het team dat al vaak een echt team bleek te zijn dit seizoen en elkaar steunt in voor- en tegenspoed werd tijdens dit weekend nog meer een team. Het was gezellig mannen! Mede hierdoor is definitief besloten om nog weer een jaar met deze groep door te gaan, het is zo heerlijk om met deze jongens te werken en er valt nog zoveel meer uit te halen! We gaan op weg naar de beslissende wedstrijd in de competitie! Zaterdag 14 mei spelen we de kampioenswedstrijd bij Excelsior’20, aanvang 12.00 uur!