Walk on, walk on. With hope in your heart.

And you'll never walk alone.

Derby’s, ik heb er al veel over geschreven. Vandaag was het er weer zo eentje waar je het eigenlijk liever niet meer over wilt hebben. Maar daar zijn er in het verleden toch eigenlijk vrij weinig van geweest en daarom toch een klein stukje. Na een weekje ‘rust’, maar waar er buiten het veld toch het nodige gebeurde, was er weer de zin om te voetballen. Men verzamelde voor de open haard in het clubhuis van Leonidas. Een gezellig tafereel ontstond toen iedereen kwam binnen gedruppeld en zijn plekje vond rondom, toen de laatsten (net te laat) er waren werd de kleedkamer opgezocht. Eentje die, zeg maar, niet eens geschikt is voor een pupillen elftal, zo klein. De zin om te voetballen werd in het begin van de wedstrijd ook omgezet in de score. Nur scoorde de openingstreffer. Na een assist van Timber deed hij alsof hij de bal wilde voorgeven, maar de doelman werd verrast met een schot in de verre kruising (0-1). Het tweede doelpunt kwam na een lange aanval al binnen een kwartier. De aanval startte bij Stijn en via Bob aan de zijlijn kwam de bal bij Jurriaan die op de achterlijn de bal meekreeg op inzet en teruglegde op Willem, maar de teamcaptain vond een tegenstander op zijn pad. In de rebound was het Tim die het doelpunt alsnog maakte (0-2).

Beide teams kregen nog meer kansen. Kleine en grote. Leonidas scoorde nog wel, maar met de 1-2 voorsprong gingen we de rust in. De thuisploeg met een gele kaart op zak. "Vreemde man, die scheids”, zeiden we halverwege tegen elkaar. Maar tegelijkertijd ook: "zo heel erg is het eigenlijk niet”. De inmiddels beroemde one-liner van Jurriaan vertelde ons andermaal de waarheid: "maak nog één, twee doelpunten en het is klaar”.

En in de tweede helft begonnen we sterk. We kregen kansen en kansen. Wolf scoorde eerst nog met overtuiging op een slim passje van Jan-Julius (1-3) en Tim kreeg er twee in een 1-op-1 situatie met de doelman. Ruben kopte een hoekschop naast en dat was bijna moeilijker dan hem erin te koppen. De toch steeds vaker vreemde beslissingen nemende leidsman rook zijn kans na een hoekschop voor de thuisploeg. Alle 22 spelers keken elkaar aan inclusief de reserve banken en alle supporters, die ondanks de kou de weg naar het Erasmuspad hadden gevonden, werkelijk niemand wist waarvoor hij floot. Totdat hij al waggelend voor het eerst de middencirkel uit kwam en zowaar zelfs enige stappen in de zestienmeter zette. Strafschop. En die werd verzilverd (3-2). Twee minuten later… Weer haalt de leidsman de zestienmeter. Indirecte vrije trap voor een terugspeelbal!?. De bal gaat een meter of vijf dichter bij het doel en wordt snoeihard ingeschoten, 3-3.

De frustratie is van onze gezichten af te lezen. De muziek maakte het nog erger. De thuisploeg scoort nog twee keer en de scheidsrechter… die danste gezellig mee. In de 93^ste minuut was het mooi geweest. Een hoekschop wordt niet gegeven. "Fluit dan maar af”, klinkt het vanaf de zijlijn. De lijdensweg voorbij. Het laatste applaus was voor de scheidsrechter. Een schande, zelfs voor de reserve achtste klasse.

Ik ben niet heiliger dan de paus hoor, maar zo opzichtig en zo overdreven… nee, dat niet.

Een uitwedstrijd, maar een groot deel keerde terug in het clubhuis van onze thuishaven. Daar waar men houdt van de woorden; "wie het laatst lacht, lacht het best”. Na een paar bakkies en wat napraten werd de stemming beter en werd Vos gekozen tot Man of the Match en Nur verkozen tot ‘cappie derde helft’. Een mini-karaoke van het Zesde alwaar ook het Achtste (en Negende) in betrokken werd en een paar gezellige gesprekjes later zagen we dat het lang geleden was dat het zo laat was geworden in ons clubhuis. Tenslotte, gezelligheid kent geen tijd.

Volgende week ontvangen we WCR aan de Hazelaarweg. Dan gaan we weer door. Want zoals de titel al zei: "Walk on, walk on. With hope in your heart. And you'll never walk alone.” Geïnspireerd door de man die de meeste kansen miste vanmiddag. We moeten tenslotte ook kijken naar ons zelf. Los eerst je eigen problemen op en wijs dan naar anderen (expres in het verslag omgedraaid, want het was te overdreven). We misten teveel kansen. Als we zelf 1-4, 1-5 en misschien zelfs 1-6 gescoord hadden, dan was er geen enkele reden geweest voor het score verloop en de taferelen die nu ontstonden. Aftrap is volgende week dan om 16.45 uur, vertrouwd. Maar vermoedelijk wel koud.