Ge-na-de-loos!

Het meest spectaculaire van deze woensdagavondwedstrijd? Op de heenweg rijden over nauwelijks verlichtte weilandweggetjes…

ge·na·de·loos (bijvoeglijk naamwoord, bijwoord)
1  onbarmhartig, keihard, meedogenloos, onverbiddelijk, wreed

Dat is duidelijk en dat voorspelt meteen dit ‘wedstrijdverslag’. Vandaag zijn we even niet positief over de prestaties van ons A1 elftal. En dat terwijl ik me afgelopen vrijdag ook door deze groep weer positief heb laten verrassen en eigenlijk een heel ander soort verslag in gedachten had. De uitwedstrijd bij Perkouw in Berkenwoude zal er echter eentje zijn die we ons (helaas) voorlopig nog wel even zullen herinneren. Normaal ben ik niet zo van het schrijven van een verslag bij een pijnlijke nederlaag, maar nu is het anders… (eenmalig).

Ondanks dat de vele (ziekte) afmeldingen er waren kon er met behulp van invallers Lennart Harreman, Ravi Rajcomar (Zaterdag 6, nog A spelers voor de meelezers uit Berkenwoude), Tom Houtschilt en doelman Thijs Menke (beide B1 speler, laatste genoemde nog officieel C speler) nog een alleraardigst team opgesteld worden. De afmeldingen logen er echter niet om. Leander Barendse moest in een drukke en belangrijke schoolweek verstek laten gaan, doelman Willem Lugard is geblesseerd en de zieken Berend Knol, Reinier Jansen, Jasper Meyboom en Sam Dölle misten we vanavond in deze verplaatste uitwedstrijd bij Perkouw.

Een uitwedstrijd waarvan iedereen dacht: "dat komt wel goed”. Het had ook goed moeten komen, want naast dat de ploeg uit Berkenwoude (niemand had er ooit eerder van gehoord, maar het schijnt toch nog ruim 1500 inwoners te hebben) de meest irritante ploeg is waartegen tot nu toe gespeeld is, was het ook de slechtste (als we Capelle en CVV Zwervers niet meerekenen)! Het begon echt niet zo negatief (of het moet zijn dat men te laat was omdat er te lang was gebivakkeerd in de Mac), want van de zes afwezigen waren er vier aanwezig. De twee écht afwezigen hadden dan ook een goed excuus. Reinier wilde heel graag, maar mocht niet van zijn vader (coach John) en Leander zat natuurlijk met zijn neus in de boeken. Willem, Berend, Jasper en Sam waren er wel, om te supporten. Dat betekent toch wel iets… eenheid, teamgevoel, belevenis. En een compliment waard om in deze barre omstandigheden toch het team bij te staan, al hielp het geen…

Het leek ook best een makkelijk avondje te worden toen de aftrap werd genomen en invaller Tom de bal meegaf aan spits Pepijn Kruseman Aretz, hij op zijn beurt koelbloedig bleef en (eindelijk) weer scoorde na slechts 15 seconden spelen, 0-1! We waren even alles vergeten. De afmeldingen, de zieken, geen mobiel bereik in dit gehucht, de lange trip hiernaartoe (40 minuten) en de spookachtige weilandweggetjes zonder fatsoenlijke verlichting. Maar na die 15 seconden hadden we beter de auto’s weer kunnen starten en rechtsomkeer kunnen maken naar de ‘bewoonde wereld’.

Er zat vanavond niets in, geen eenheid, geen teamgevoel, geen belevenis, vaak geen strijd, laat staan voetbal. Bij een vrije trap tegen was iedereen met van alles bezig (niemand wist wat), Perkouw nam de vrije trap snel en het was raak: 1-1. Vaak werden de buitenspelers bij de thuisploeg gezocht en meer dan eens moesten de backs Stijn van Rooijen en Niels van Dijk capituleren. Een kwartier voor rust ging het mis en lag de bal ineens in het doel, 2-1. Natuurlijk had Pepijn tussendoor een strafschop moeten krijgen toen hij op de achterlijn onderuit gehaald werd, maar daar koop je niets voor als je zelf eigenlijk veel te weinig creëert tegen een beperkte ploeg als Perkouw.

Vlak voor rust was er toch nog een lichtpuntje. Doelman Thijs had al vaak de bal ver uitgeschoten en deed dat nu nogmaals. Met een beetje steun van de wind bereikte hij Pepijn. De spits los van de verdediging greep zijn kans, omspeelde de doelman en schoot raak, 2-2. Daarmee werd de rust bereikt en zochten we de oude koeienstallen, die doorgingen voor kleedruimte, op. Aldaar vroeg coach John zich (wederom) hardop af of er eigenlijk wel een speler is die de bal graag wilt hebben… een vraag waarop geen enkele speler een zinnig antwoord kon geven of het moet Pepijn geweest zijn die eindelijk zijn doelpuntenmoyenne weer wat opschroefde.

Met tien man, Stijn had vlak voor rust geel kregen, begon het team aan de tweede helft. Nog altijd leek er niet al teveel aan de hand te zijn. Toen de tien minuten straftijd er bijna opzaten scoorde een Berkenwoudenaar (of zoiets) de 3-2. Ondertussen aanschouwde voorzitter Jan D. Swart het pijnlijke schouwspel van Neppie A1. Hij bracht twee zinnen uit: "grensrechter vlagt u wel eerlijk”, waar stoïcijns niet op gereageerd werd en "de keeper van C1 (sarcastisch) staat in het doel”. Lennart en Ravi zagen hem en hij was vertrokken. Het aanzien niet waard, deze wedstrijd. Zelfs niet als je de (relatief) korte afstand vanuit Krimpen aan den IJssel hebt afgelegd. Hij was eerder thuis dan de wedstrijd afgelopen was… verstandig!

Sorry, Maas, Jurriaan, Hessel, Gijs, Eden en Fabian (de rest heb ik hiervoor al genoemd), het was niet best…zeker niet goed genoeg! Er werd geen duel gewonnen, maar ook geen strijd aangegaan. Van de 25 uittrappen die Thijs nam in de tweede helft werd de bal drie keer opgevangen door een speler van Neptunus-Schiebroek (2x Pepijn, 1x Tom). Het was lamlendig, pijnlijk om aan te zien. Mijn voetbalhart bloedde, hevig! Wat is er veranderd? Niets toch? Of is er teveel bier? Dan gaan die laatste 38 kratjes maar naar een goed doel ofzo…

Zelfs tegen tien man konden er (wederom) ‘geen potten worden gebroken’. De laatste verdediger van de thuisploeg moest eerst (lange) tien minuten toekijken en kon een paar minuten nadat hij er weer in mocht met een tweede gele kaart definitief vertrekken. Bij het vierde Perkouwse doelpunt ging er weer het nodige mis. De thuisploeg nam snel een korte corner, terwijl er twee man van ons blind wegliepen. En voor het doel stonden weer teveel spelers té vrij: 4-2…

Als er een slotoffensief wordt ingezet en de bal voorlangs schiet na een schot van Fabian, Gijs de bal te hard meegeeft aan Pepijn, Hessel alleen oog heeft voor de enige in buitenspelpositie en er een vrije trap zo in de handen van de keeper wordt gepresenteerd, lijkt er toch nog een positieve afsluiting te komen als Tom in de zestienmeter twee man zijn hielen laat zien en nog eens twee man het bos in stuurt met een pass op de vrijstaande Pepijn, de spits schoot de bal echter recht op de doelman. De malaise compleet! Nu weten we het zeker. We gaan zonder punten naar huis.

Lachen kon men niet meer in de kleedkamer, toch? In ieder geval moest Pepijn even later op zoek naar zijn voetbalschoenen, nadat hij die eerder door de kleedkamer gesmeten had. De financiële afwikkelingen van het geslaagde feest op vrijdag werd gedaan, maar het is tijd om weer eens iets op het veld te gaan laten zien. Coach John en trainer Wilko missen de laatste wedstrijden de Rotterdamse "geen-woorden-maar-daden” mentaliteit. Datgene wat er wel was in de beginfase van het seizoen. We gaan de strijd aan, samen! We winnen de duels en laten elke tegenstander alle hoeken van het veld zien (zelfs als we uit spelen). 2016 is rampzalig begonnen binnen de witte lijnen, zaterdag is het tijd voor herstel. Hopelijk kunnen de zieken weer aanhaken en kunnen er eindelijk weer eens drie punten genoteerd worden als er een bezoek wordt gebracht aan CKC in het Kralingseveer. Dat is op steenworp afstand van Brasserie Zalmhuis, alwaar trainer Wilko een week later alweer 12,5 jaar werkt, maar in al die jaren werd er nog nooit gewonnen bij CKC. Tijd voor verandering!

Anders geen bier… (misschien werkt het…) GE-NA-DE-LOOS!

Deze avond hebben we geaccepteerd. We kunnen niet anders. Het is zoals het nu is. Maar dat wil niet zeggen dat het zo moet blijven. Zaterdag wordt er om 16.15 uur afgetrapt. Tijd genoeg dus om (toch) fit aan de aftrap te verschijnen…

De gemaakte foto's waren van dezelfde kwaliteit als de wedstrijd. Ik heb er eentje uitgepikt, want soms zegt één foto meer dan duizend woorden...


Pepijn onderweg naar de middenstip na de 4-2...