JO19-2 maakt het onmogelijke mogelijk

Krankzinnige slotfase, een Gouden Linkerbeen, hartkloppingen en trouwe support.

"Wauw!" Dat is het eerste wat in me opkomt als ik zondagochtend wakker wordt. Wat een krankzinnige wedstrijd was het gister. En om de woorden van coach Marcel Vroon over te nemen: "Dit kan je bereiken met de juiste teamspirit". Uit het boekje 'voetbal en levenslessen'. Een "Wereldprestatie", voegde hij er terecht aan toe. Woorden te kort om deze prestatie te omschrijven. Het onmogelijke werd mogelijk: 0-4 achter, 1-4 bij rust en 5-4 winnen...

Neptunus-Schiebroek: 9 punten en DSO: 7 punten. Zo begonnen de ploegen aan de wedstrijd aan de Hazelaarweg. Neptunus-Schiebroek moet het voorlopig stellen zonder Thomas Becker: 'geen contactsporten de komende weken' was het relaas van de artsen na de klaplong die verder goed genezen is. De thuisploeg moest vanwege ziekte ook Timber Johnson missen en deed zodoende opnieuw een beroep op Hidde Pavilons van JO19-3. Daarentegen waren Casper van Peijpe en de vorige week uitgevallen Gijs de Graaf weer gewoon beschikbaar. Gemotiveerd om de ongeslagen koppositie te behouden waren de spelers van JO19-2 zeker, maar de tegenstander van vandaag bleek nog gemotiveerder te zijn. 

Al na 41 seconden wist DSO JO19-4 de voorsprong te pakken. Dat kan natuurlijk altijd een keer gebeuren, hoe vervelend het ook is. Maar het is iets dat met een aftrap voor de thuisploeg aan de andere kant evengoed had kunnen gebeuren. Alleen is het dan zaak dat je het weer oppakt, er tegenaan gaat en er alles aan doet om die vroege achterstand meteen recht te zetten. Dat gebeurde niet vanmiddag aan de Hazelaarweg als opnieuw de lichten werden aangestoken voor JO19-2 langs het hoofdveld. Sterker, men was geen schim van de ploeg die vorige week BVCB oprolde. Het was een gatenkaas, de linies te ver van elkaar, geen scherpte in de passing en na de 0-2 (na 17 minuten spelen) ook geen positiviteit meer. Het gevolg van dat alles was dat de bezoekers uit Zoetermeer de thuisploeg hardhandig op de zwakke punten wees door de score verder uit te breiden naar 0-4. Ongekend. De verslagenheid was groot, maar twee minuten voor rust wist de thuisploeg met veel druk zetten op het middenveld door Ruben So en Rex Vroon eindelijk wat meer in balbezit te komen. DSO gaf op slag van rust een hoekschop weg. Achter de bal nam plaats Bob de Jager en met een rake kopbal was het aanvoerder Rex Vroon die zijn team toch nog een klein lichtpuntje meegaf voor de rustpauze, 1-4.

Coach Marcel Vroon had halverwege het hoogste woord, leverde kritiek en had samen met mede coach Ralph So de manschappen klaar gestoomd voor de tweede helft, immers: 'niets is onmogelijk als we het samen doen' of 'alleen ga je sneller, maar samen kom je verder'. Clichés, maar vandaag allemaal van toepassing. De tweede helft startte en meteen nam Neptunus-Schiebroek het heft in handen. Het drukte DSO terug op de eigen helft. Laatste man Martijn Tukker had een muur opgetrokken waar menig team jaloers op is. Op rechts Lars Aartsma die de technische linksbuiten geen ruimte weggaf en de hele tweede helft in zijn zak had. Op links Guus Kooimans, onverstoorbaar en opbouwend sterk, centraal Stijn van Rooijen: (virtueel) 25 keer denk je hem voorbij te gaan, maar 26 keer kom je hem tegen en natuurlijk Martijn zelf, een slot op een sterk bouwwerk. Later kwam Mendel Boset terug het veld in, voetballend minder, maar fysiek sterk en een nachtmerrie voor elke spits. Mede door die 'muur' kwam doelman Houyu Shih in de tweede helft nauwelijks aan de bal. Het hard werkende middenveld met Ruben So en Bob de Jager nam de zweetdruppels voor lief en speelde de bal van links naar rechts en weer terug om dat ene gaatje te vinden bij de bezoekers die het 'parkeer de bus' een nieuwe dimensie gaven. 

Neptunus-Schiebroek zocht en zocht, maar vond niet de mogelijkheid om beter terug te komen in de wedstrijd. Als Willem van Dommelen de paal raakt en Gijs de Graaf een bal van de lijn gehaald ziet worden (de scheidsrechter stond op de achterlijn en de bal was niet volledig over de lijn geweest) lijkt de strijd gestreden en neemt men op elf minuten voor het laatste fluitsignaal het tweede doelpunt, gescoord door Gijs de Graaf op een assist van Bob de Jager, voor wat het is (2-4). Maar dan gaat het publiek erachter staan. De trouwe supporters Claire Tio en Vos Wijnen schreeuwen de longen uit het lijf en samen met het nog aanwezige JO19-1 voelt men langs de kant dat er nog een stunt in zit. Een grote kans van Willem van Dommelen volgt, maar de bal raakt de kruising, geen doelpunt. De oe's en aa's kwamen uit alle hoeken. De druk op het Zoetermeerse doel en de defensie neemt vervolgens toe. De eerdere 35 minuten verdedigen beginnen op te breken. De gesloten defensie loopt scheurtjes op en afwisselend proberen Hidde, Rex, Casper, Gijs en Willem gebruik te maken van die scheurtjes. Zeven minuten voor het laatste fluitsignaal is het Bob de Jager die de zestienmeter in komt en met de rug naar het doel gehaakt wordt. Strafschop! Aanvoerder Rex Vroon neemt zijn verantwoordelijkheid en schiet de aansluitingstreffer binnen, 3-4. Neptunus-Schiebroek nu ontketend en gelovend in die stunt op jacht naar meer.

DSO is overdonderd door de druk en krijgt de bal niet weg. Twee minuten na de aansluitingstreffer is het opnieuw het doorkomende middenveld dat aan de aandacht van de Zoetermeerders ontsnapt. Ditmaal is het Ruben So die vogelvrij gelaten wordt en tot vreugde van alles en iedereen die de thuisploeg een warm hart toedraagt de gelijkmaker inschiet, 4-4! Als Neptunus-Schiebroek weer twee minuten later een hoekschop mag nemen en coach Marcel Vroon hartkloppingen krijgt van de spanning schrikken de doelman en aanvoerder op de doellijn van DSO van elkaar. De aanvoerder duwt de bal met de handen van zich af en alleen de scheidsrechter en assistent Bart Kooimans zagen het gebeuren, hoewel de assistent van DSO het ook moet hebben gezien, maar uiteraard zweeg. Weer een strafschop en opnieuw nam Rex plaats achter de bal, maar hij miste! De hartkloppingen bij zijn vader wakkerden nog wat aan. De scheidsrechter stuurde na een opstootje langs de zijlijn de coach van DSO vanwege herhaaldelijke commentaar achter het hek en het sportieve spel van de bezoekers was over. Het weggeven van zo'n grote voorsprong zorgde voor onhandelbare frustraties. Als de laatste minuut van de wedstrijd aanbreekt vliegt de aanvoerder van DSO met gestrekt been onbesuisd in op Lars Aartsma die met de rug naar het doel op dat moment geen gevaar vormde. Ondanks dat de bal weliswaar gespeeld werd vond de scheidsrechter het zwaar genoeg voor een rode kaart. Onbeheerst en onbesuisd. 

Een vrije trap volgde en het zou waarschijnlijk het laatste wapenfeit van de wedstrijd worden. Willem van Dommelen nam plaats achter de bal. Vorige week bewees hij waarom, maar eerder in de wedstrijd lukte het hem niet dat kunststukje te herhalen. De muur werd neergezet door de doelman, die goed bezig was, maar nu de bal niet kon zien. Enkele secondes was het doodstil aan de Hazelaarweg, het fluitsignaal klonk, de aanloop volgde en het linkerbeen werd in stelling gebracht. De bal krulde over de muur en buiten bereik van de doelman tegen de touwen! De winnende treffer, de laatste minuut, een Gouden linkerbeen en de vreugde...enorm, 5-4! Nog 30 strafseconden volgden waarna het laatste fluitsignaal klonk.