Maar we hebben wel gelachen...

En zoals vaak in dit soort verslagen lopen realiteit en fictie wat door elkaar, ook zijn enkele zaken uitgefilterd, immers...#WhatHappensinKolnStaysinKoln

Bekijk hier de foto's. 

Vorig seizoen ging het toenmalige Zesde elftal naar Hamburg, maar organisatorisch vonden we het toch wel aan de verre kant (files meegerekend). Daarom werd er dit seizoen gekozen voor een toernooi wat dichterbij huis. Met Keulen werd een goed aan te rijden stad gevonden voor een nieuw avontuur. We waren weliswaar aan de late kant dit seizoen met inschrijven, maar toen de organisatie van de Rheintal Trophy hoorde dat Neptunus-Schiebroek mee wilde doen werd er een plekje vrijgemaakt voor het sportiefste team van de Hamburg City Cup een jaar eerder. De samenstelling van de groep wijzigde in de aanloop naar het Pinksterweekend nog even toen trainingscompaan Ruud meeging, Vincent toch niet vanwege studie en Nick het weekend toch niet helemaal aan zich voorbij wilde laten gaan. Op zaterdagochtend verscheen als grote verrassing ook Dave nog langs (en zeker ook op) de velden in Keulen.

500 Miles
Op vrijdagmiddag (18 mei) begon het nieuwe avontuur. Uiteraard vertrok Matthijs als eerste weer richting Duitsland. Ravi die net als vorig jaar ook weer als eerste erbij was, kreeg gezelschap van Jelle en Jeffrey. Als dat maar goed gaat dachten we nog bij het maken van de indelingen. Bijna anderhalf uur later ging het busje met Wilko ook richting Duitsland. Omdat Nick toch meeging kon de bus bezetting verdeeld worden en die was daardoor ook niet helemaal gevuld. Jordy, Pepijn, Wessel en Hessel beheerden de ruimte zorgvuldig met bier én wijn. Door de speakers knalden enkele klassiekers waaronder meermaals I'm Gonna Be (500 Miles). Met een beetje extra gas en weinig files (maar wel een extra plaspauze) verliep de heenreis zeer voorspoedig.
 
De eerste groep meldde zich aan en verdeelden de kamers. Na een beetje opfrissen van de al warme temperaturen ging deze groep van 9 man richting het centrum van de stad voor het bekijken van de indrukwekkende Dom en iets te eten. Een plekje werd gevonden bij Bavaria am Dom en vooral bij de chauffeurs, maar ook bij de anderen ging de eerste pul er dankbaar in. In de sfeervol aangeklede (a la Oktoberfest) locatie bleef de algehele sfeer wel achter, maar zet nog een pul extra op tafel en iedereen komt vanzelf wel los. Uiteraard werd er Schnitzel met friet bij gegeten. Alleen Wessel verstoorde de rekening met een Acqua Naturale, terecht! Iemand moet toch de verstandigste van het stel zijn. Na het eten liepen we op ons gemak terug richting het hostel om daar de rest van de groep te ontvangen. Al werd het lopen een enkeling nu al teveel. Sebastian, Michiel, Jeroen en Sjors deelden een auto en Nick had Sjoerd en Ruud meegenomen. Het zevental kreeg even de kans om de spullen neer te zetten, waarna we snel weer zouden vertrekken. In de lobby van het hostel werd er ondertussen gedobbeld met ‘gevolgen’. 

Om de hoek bij het hostel zat Studentenclub Das Ding. Toen we daar iets voor half elf aankwamen keek menigeen zijn ogen uit vanwege de goedkope prijzen. Voor elf uur (einde Happy Hour) werd de bar leeg gekocht waardoor we wel even vooruit konden. Enkele druppelden terug richting het hostel toen de klok al lang en breed twaalf uur geslagen had. Sommige keken hun ogen elders verder uit. En weer een ander had genoeg gelopen en probeerde de slaap te vatten op de gang van de 3e etage. Ook hij kwam er echter achter dat het in bed toch comfortabeler slapen was. 

Balen en genieten op de eerste 'voetbaldag'
Tegen ontbijt tijd zagen we kleine oogjes, hele kleine oogjes. Een enkeling sloeg het ontbijt zelfs over om meteen de auto in te rollen en te vertrekken richting het complex van SC Borussia Lindenthal-Hohenlind, dat zelf overigens niet meedeed. Maar niet voordat de verhalen van die nacht zich de rondde deden over de mede reisgenoten. Na een klein kwartiertje rijden kwamen we aan op het sportcomplex met 3 velden (waarvan 2 oude kunstgrasvelden), alwaar Dave de groep al opwachtte. Na een liefdevolle begroeting was het tijd om (buiten) te gaan omkleden voor de eerste wedstrijd. Eentje die ons het hele weekend zou blijven achtervolgen. We namen een snelle voorsprong dankzij een doelpunt van Hessel op een assist van Dave (1-0), maar diezelfde Hessel werd even later door de doelman van de Zwitserse tegenstander naar de grond geschoffeld. Hessel kwam verkeerd terecht en viel vol op zijn hand. Meteen was de conclusie dat het niet goed zat en de EHBO op het complex bevestigde dat. Matthijs en Sjors vergezelden hem in de auto van Dave naar het ziekenhuis. Aldaar bleken drie middenhandsbeentjes te zijn gebroken... onwijs balen! Even nadat de drie naar het ziekenhuis waren gegaan verdraaide Jeroen zijn enkel in dezelfde wedstrijd. Geen lekker begin. Als de scheidsrechter tot overmaat van ramp wel erg gemakkelijk naar de strafschopstip wijst wordt de eerste wedstrijd met 1-1 gelijk gespeeld. 

De equipe van Neptunus-Schiebroek kan dan even bijkomen van alles er tot nu gebeurde. De nachtelijke escapades en de eerste wedstrijd van dit toernooi. Ruim een uur hadden we daarvoor de tijd. Het Franse USIP was de volgende tegenstander met speciale Duitse support. Ook al hadden we het zwaar deze wedstrijd tegen het team van ‘John Coffey’ eindigden we op een acceptabele 0-0. Inmiddels was het tijd geworden om wat te gaan eten én voor een klein biertje. Tot teleurstelling van Sjoerd duurden de Duitse braadworsten te lang en kwamen er alleen broodjes hamburger richting veld 2, waar we in de zon ons plekje hadden gevonden voor de dag. Na een uurtje rust en nog een beetje slapen stond de wedstrijd tegen Heinenoord op het programma. De volledig in het Oranje gehulde tegenstander werd met 1-0 verslagen door een (buitenspel) doelpunt van Pepijn na een assist van Ruud. Genieten…

De ‘rust’ was hierna wat korter, want al twee wedstrijden verder (40 minuten) moest de volgende wedstrijd gespeeld worden. Tegen de bijna Amsterdammers van DOB werd er 0-0 gespeeld, als de wedstrijd ineens zijn ingekort naar 15 minuten in plaats van 20. Als de laatste energie het lichaam verlaten heeft kan geen speler zich er druk om maken en moest er nog even geslapen worden (Jelle en Ravi) om de laatste wedstrijd te volbrengen. Ondertussen hebben alle ‘hoog geklasseerde’ ploegen in de poule punten verspeeld en lonkt er een halve finale plaats voor Het Zevende. Echter verliest ook Neptunus-Schiebroek de laatste wedstrijd van de dag (1-2) tegen WBSV. Doelpunt: Pepijn, wie anders (als je maar één spits opstelt het hele toernooi)? Zo'n dag is dan net te lang. Alleen USIP lag op koers voor de groepswinst. Toch was het een mooie dag!

Voor het zingen de kerk uit
Na de laatste wedstrijd pakten we onze spullen en gingen terug richting het hostel. Hier kon er worden gedoucht en een biertje worden gedronken voordat we weer richting het centrum vertrokken om iets te gaan eten. Met een kleine omweg en even wachten kwamen we uit bij Restaurant Heumarkt. In deze sfeervolle, typisch Duitse, locatie werd goed gegeten en natuurlijk gedronken vanuit steeds groter wordende glazen (zo leek het althans). En toen Jeroen iets later arriveerde waren we gelukkig ook nog even compleet. 

Na het eten liepen we terug in de richting van het hostel om richting het Museum te gaan, niet te verwarren: de karaokebar. Bij het hostel maakten we een snelle doch nuttige pitstop, alleen voor de twee jongsten van het gezelschap was deze pitstop er eentje teveel en bleven achter. De anderen vervolgden de weg naar de karaoke. Dave voorop. In de warme, maar gezellige en mooie zaak kwam Dave er niet tussen en dus besloten we onverrichter zake te vertrekken. Slechts 2 minuten lopen vanaf DasDing was onze vervolg keuze snel gemaakt, maar tevergeefs. Een ‘Duitse-avond’ gooide roet (of munten) in het eten. 

Een vervolg plan was er niet direct en dus besloot ook de oudste van de groep dat het mooi was geweest. Degene die overbleven kwamen bijna nergens binnen totdat er eentje op de ‘verkeerde’ plek binnenstapte: "hé, hier mogen we wel in”. Waarom dat was begreep iedereen bij binnenkomst wel. Even later stond men weer buiten op naar het volgende avontuur. In groepjes vervolgde men hun weg en sommige pakten nog wat slaap mee. 

Het zekere voor het onzekere
Na het ontbijt reden Nick en Sjoerd terug naar Rotterdam voor de laatste nacompetitie wedstrijd van Sparta later die dag. Terwijl zij terugreden hadden de overgebleven leden van het team moeite om de weg te vervolgen naar de tweede speeldag, helemaal met in de wetenschap dat er nog 10 ‘fitte’ spelers over waren, maar niet voordat ‘toeschouwers’ Hessel en Matthijs nog even voor wat smakkelijke proviand hadden gezorgd. In de eerste wedstrijd tegen, het op de eerste dag alleraardigst spelende, Olympic Essen (België) ging het de Rotterdammers niet eens heel slecht af. Pepijn zorgde zelfs voor een 1-0 voorsprong, het meest opgewekte moment van de spits kwam een fractie daarna; met een lach en gebalde vuist vierde hij zijn feestje. Prachtig! Maar een beetje knullig verdedigen zorgde alsnog voor een gelijke eindstand (1-1). Een snelle rekensom leerde dat we er nog altijd niet heel ongunstig voor stonden. 

In de laatste wedstrijd tegen de iets te fanatieke Franse ploeg van Tourcoing zouden we moeten winnen om de halve finale te halen. Dat was geen makkelijk opgave met 10 man, maar ook geen onmogelijke wisten we. Dave en Ravi gingen op jacht naar een invaller nadat men ‘bot gevangen’ had bij ‘John Coffey’. Hij wilde wel, maar aangezien ze zelf ook nog maar 11 man hadden deed ‘ie het toch niet. Jelle was ondertussen, in de schaduw (het was nog warmer dan de eerste dag), begonnen aan zijn vijfde powernap in anderhalve dag. Dave en Ravi kwamen precies met de enige verkeerde invaller, althans wat Sebastian betreft. Genieten toch dit! Toch waren we blij dat Bas van DOB wilde meespelen. Dat verdeelde het leed van de laatste wedstrijd dan in ieder geval over 11 spelers. Tenminste als we niet wonnen. 

Jelle had toch meegekregen dat als we zouden winnen we nog twee wedstrijden moesten, maar was dat, nadat hij eerst nog zijn leven waagde op dit veld en gestrekt naar de hoek ging, even later toch echt niet vergeten toen een ‘te pakken’ bal erin ging (0-1). Zijn verklaring na afloop: "Ja, straks raakt Jordy ofzo die bal aan de overkant verkeerd, dat kan ik echt niet meer aan”. Het zekere voor het onzekere zeg maar. De Fransen plaatsten zich voor de halve finale en ons voetbalavontuur zat erop. En of men Jordy nou hierom wilde ruilen voor Ruud... nouja we zullen het onderwerp nu maar laten rusten.

Relax
Na de laatste wedstrijd was het tijd om te relaxen. We aten en dronken wat op het complex, keken de halve finales en zagen via een integrale verbinding Sparta degraderen tegen Emmen. Als de finale start is het Jeroen die als mascotte mee het veld op mag lopen met ‘John Coffey’, helaas ontbreekt het beeldende bewijsmateriaal hiervan. USIP wint de finale na strafschoppen, terecht! Die hebben wij maar mooi op een gelijkspel gehouden.

Ondertussen hadden we Dave en Ruud uitgezwaaid voor een vroeg vertrek. Toen de finale was gespeeld keerden we terug naar het hostel om daar even uit de warme zon op de binnenplaats een paar biertjes te drinken, hier was het goed toeven. Nadat iedereen gedoucht had en we een vertrektijd bepaald hadden gingen we bijna ‘om de hoek’ eten bij Vapiano. Heel relaxt hebben we hier gegeten en wat gedronken. Alweer terug in het hostel maakten we nog een paar biertjes koud en vertrokken we redelijk op tijd weer naar DasDing. Ondanks de ‘problemen’ van een dag eerder waren we van harte welkom en beleefden we nog een gezellige avond. 

Totdat een enkeling dacht aan een soort van omgekeerde dropping en het toch nog een slapeloze nacht werd. Tenminste, niet voor iedereen en sommige kozen er zelf voor. Relax!
 
Terug naar huis en nog één keer: 500 Miles
Een klein groepje redde het ontbijt: letterlijk en figuurlijk. Met grote ogen, veel muziek, geen plaspauze en een lekker tempo keerde de bus mooi op tijd terug in Rotterdam. Pepijn stuurde nog eenmaal 500 Miles richting de speakers van de bus en het slotakkoord was gegeven. Nadat iedereen thuis was, de bus opgeruimd en afgeleverd, de tas met kleding en ballen bij de club waren gebracht wist ik één ding zeker: "Dit jaar zonder prijs, maar weer een mooie herinnering, tijdens opnieuw een uniek avontuur, rijker! Mannen, bedankt!”

Nog even dit…
Natuurlijk valt er nog meer te vertellen: zoals de milieusticker, het (…) paard, de liedjes van Jordy, de ‘tinderfoto(‘s)’, het ‘kloppen’ op de schouders, de ‘moord’ op (giraffe) Sjors, de eeuwige liefde tussen Jeroen en Wilko, de muntjes in DasDing, de dove scheidsrechter, de keeper die geen ‘sorry’ zei, elke linie een aanvoerder, nogmaals die Duitse braadworsten, 'De Gekste', de degradatie van FC Twente en Sparta, "Nobody Likes Me", de verkeerd gelopen route(s), het vergeten kamerpasje enzo nog meer en meer…, maar dat is voor ieders eigen herinnering! Maar we hebben wel gelachen…