Zweden – Nederland: Orange is the New Black

Team ‘Baco’ schrijft opnieuw historie.

Het was, voor mij, alweer meer dan een jaar geleden dat het laatste tripje naar een wedstrijd van het Nederlands elftal plaatsvond. Ondertussen ging men de afgelopen Paasdagen wel naar Wembley voor de oefenwedstrijd tegen Engeland. Na uiteraard vele beslissingsproblemen vooraf boekten we toch met 9 man en voegde de in Stockholm stage lopende Jonathan van der Hoeven zich buiten zijn ‘werk’-tijden bij ons aan. De kern met Mark van Leeuwen, Dave Bierhuizen, Matthijs van der Wagt en Matty Häupler was natuurlijk aanwezig. Wesley Banis begint zich daar ook bij te voegen, maar die voelt zich nog iets teveel ‘clown’. Daarbij kwamen de ‘broekies’ Stefan Boers en Lucas van Kan, ook al vond men Thomas leuker. En ook Bastiaan van Weijen was mee naar Stockholm, onder welke bovengenoemde categorieën valt hij eigenlijk?

De reis zou ditmaal wat minder voorbereid en georganiseerd verlopen als eerdere edities en dat had alles te maken met teveel drukte en verhuisstress. Het eindverslag heeft deels om dezelfde reden lang op zich laten wachten, maar dat is natuurlijk grotendeels jullie eigen schuld. Jullie moesten mij persé boos krijgen…

We waren zowel heen als terug bijzonder lang onderweg. Dat had deels te maken met de wat mindere voorbereiding, maar uiteraard vooral gezien vanuit kostenoogpunt. We vertrokken op zondag 4 september ’s morgens om 9.30 uur vanaf verzamelplaats De Wilgenring en arriveerden na 18.00 uur in Stockholm Hostel. Dave en Matthijs reden ons naar Düsseldorf, vanaf daar met de bus naar het vliegveld, vervolgens vliegen naar Stockholm, de bus naar het treinstation, de trein naar Stockholm Centraal, de metro naar het hostel en het laatste stukje lopen! Wat een reis…

De heenweg verliep ondanks dat het lang was vrij soepel. De aten wat in Düsseldorf en vlogen met het spelersvliegtuig van Borussia Dortmund, wat Duitsland liefhebber Wesley z’n hart sneller deed kloppen. Eenmaal in Stockholm aangekomen informeerden we naar de OV kaart, waarmee je een paar dagen vrij kan reizen. We kochten hem, maar dit bleek wel de langste weg naar hostel. Maar ach…de dagen daarna hebben we er nog best profijt van gehad. Nadat we hadden plaatsgenomen achterin de trein die ons naar het centrum van Stockholm zou brengen beleefden we al de meest vreemde taferelen. Eerst was er al iemand die met een plant zo groot als diegene zelf een hele groep zitplaatsen innam. Als we vervolgens met 9 man ook een vrij groot gedeelte in beslag nemen (incl. koffers) komt er een vrouw stoïcijns over de koffers heen stappen en in het hoekje tussen ons inzitten. Het leidde tot verbaasde blikken en natuurlijk waren de grappen niet van de lucht. Die grappen resulteerde erin dat er aan de andere kant ineens een vrouw begon te lachen. Een vreemd moment, want was nou precies de reden dat ze ging lachen. Heel even, en dat was omdat de timing perfect was, dachten we dat ze ons verstond en met ons meelachte. Dit bleek niet zo te zijn, maar haar aanstekelijke lach terwijl ze een filmpje op haar telefoon zat te kijken zorgde bij ons óók voor enkele lachbuien, terwijl Knäckebröd het nieuwe stopwoordje voor deze dagen zou worden.

De heenreis duurde lang, ****** lang, maar op deze manier wel een beetje aangenamer. Ondertussen voerden Stefan en Lucas een WhatsApp discussie met Jonathan die ons bij het laatste metrostation/halte zou opwachten en naar ons hostel zou begeleiden. In het hostel aangekomen werden we er (nogmaals) op gewezen dat alcohol "strictly forbidden” was in Stockholm hostel. De in Düsseldorf gekochte flessen drank waren vooraf al zorgvuldig opgeborgen in de koffers. De twee kamers die we hadden geboekt werden verdeeld en de verste en grootste kamer werd een soort van verzamelplaats waar wél stiekem gedronken mocht worden. Nadat we ingecheckt hadden en ons enigszins hadden opgefrist was het alweer tijd om wat te gaan eten. In de straat van ons hostel namen we plaats in een stille pub. De verse popcorn als vooraf was aan de hongerige Hollanders wel besteed, waarna de maaltijd en het bier uitstekend smaakten en dat voor een goed acceptabele prijs.

Na het eten gingen we via de plaatselijke supermarkt, daar zouden we nog vaak terugkeren, terug naar het hostel. Tegen alle regels in werd daar ingedronken en maakte het ‘Start die Paardenrace’ het er voor controleur Wilko niet makkelijker op, die het al zag gebeuren dat zijn creditcard werd leeg getrokken. Na verloop van tijd was het tijd om richting het centrum te gaan om te kijken of er deze zondagavond nog iets te beleven viel. Nachtreisleider Wesley Banis kreeg enkele tips - omdat hij tenslotte overal ter wereld vrienden heeft -, maar een paar daarvan werden door hem zelf al weggestreept omdat het te chique zou zijn. Toch bleef er nog een club over, maar bij aankomst in die straat bleken we en dan met name ene meneer Van der Wagt ‘iets’ te druk en luidruchtig door tegen een verkeersbord te slaan. De daaropvolgende discussie met de bewaker maakte het er niet beter op, waarna Dave Matthijs daar weghaalde. Dave kreeg nieuwe bijnaam van Matthijs (kijk die maar terug in de groepsapp…). De eerste onderlinge ruzie volgt. En de bijbehorende bemiddelingen.

Als we onze weg vervolgen naar een ander gedeelte van het centrum komen we bij nog een aantal ‘clubs’, maar nergens komen we met onze grote groep binnen. Totdat het een klein groepje wel ergens lukt. In eerste instantie denken de drie dat het een klein barretje is met restaurant totdat er eentje naar het toilet gaat en muziek van achteraf hoorde. In nog twee kleine groepjes komt de rest ook binnen. Het bier is er niet te betalen, maar tegen sluitingstijd is het Matthijs die zijn eigen performance show weggeeft. De dame waarmee hij een aantal keer sprak was blijkbaar zo onder de indruk dat ze een ‘koprol’ van de trap af maakte of had ze nou gewoon teveel gedronken…?? Als het echt tijd is en de club gaat sluiten is Matthijs het daar niet mee eens en zet hij ‘Wonderwall’ in. De rest van de groep doet mee én hij krijgt de Deejay mee. Heerlijk! Wanneer Matthijs nog een nummer probeert is de bewaker het zat en moeten we écht terug richting hostel. Zoekend naar een taxi lopen we (uiteraard) de verkeerde kant op, maar wordt wel de nachtbus gevonden. En dat allemaal terwijl Jonathan nog onderweg was naar zijn Zweedse ‘opa en oma’, die moest nog veel verder terug naar ‘huis’. Onrustig bleef het niet lang, de reis had een ieder vermoeid.

De volgende dag (maandagochtend) was planning loos. Zoals vaak duurt het (logisch met een grote groep) lang voordat iedereen 1.) gereed is iets te gaan ondernemen & 2.) het er over eens is wat er gedaan gaat worden. Toch was men het er ineens heel snel over eens. De al aangekondigde Stockholm (Knäckebröd) Cup zou gaan plaatsvinden als opvolger van de Riga Cup. Nadat er ‘ontbijt’ (als je het zo nog kon noemen) gehaald was bij de supermarkt en er een bal was gekocht pakten we de metro en stapten we zo uit bij échte, deels openbare, voetbalvelden. Dat was wel even wat anders dan de omstandigheden waarin de Riga Cup gespeeld moest worden. De teams waren al verdeeld. Team baco kreeg uitbreiding van Stefan en Bastiaan voegde zich bij Team Loop en Lucas verving zijn broer Thomas, die er dit keer niet bij was, bij laatstgenoemde team. De strijd was uiteraard weer hevig. Een ieder nam zijn taak weer erg serieus, ook al waren er wat blessure gevalletjes. Behalve Lucas, hij dacht dat het zomaar even een wedstrijdje was, om de tijd te doden zeg maar. Nee, deze Cup is een prestige strijd. Een wedstrijd, de enige wedstrijd, in het jaar die gewonnen MOET worden!

Nadat Team Loop, net als tijdens de Riga Cup een ruime voorsprong heeft genomen, komt Team Baco laat op gang en helemaal terug in de wedstrijd. Toch lukt het Team Baco niet om de gelijkmaker te produceren (zelfs een strafschop ging er niet in) en aan de andere kant weten zowel Matty als Lucas de wedstrijd niet te beslissen. Enkele keren voor open doel, maar even vaak is doelman Wesley ‘aka Henk Timmer’ de belangrijke sluitpost die Team Loop niet verder laat uitlopen. Als de officiële speeltijd naar het einde loopt en de scheidsrechter het tijdrekken van Team Loop bestraft met het stilzetten van de stopwatch mag Team Baco nog eenmaal de aanval zoeken. Vanuit een uitbal wordt de bal lichtjes van richting veranderd en komt Team Baco in de allerlaatste seconde van de extra tijd op gelijke hoogte! Niemand lijkt het te geloven en de lachstuipen krijgen macht over een ieder. Hoe is het mogelijk!?

En dus zou ook de Stockholm (Knäckebröd) Cup worden beslist door het nemen van strafschoppen. Niet zoals gewoonlijk, maar net als in Riga vanaf een behoorlijke afstand een fles water omschieten is het doel. Alwaar in Riga het Matthijs was die op onverklaarbare wijze de bal tegen de fles schoot voor Team Baco en nu iedereen in aanloop naar de laatste nemer miste was het Dave (eveneens vertegenwoordiger van Team Baco) die nog mocht aanleggen. En alsof het zo moest zijn. Het was Dave die de waterfles raakte en dus wist Team Baco na de Riga Cup óók de Stockholm Cup op haar naam te schrijven. Team Loop droop zwaar teleurgesteld af en moest ’s middags de wonden likken met een wandeling in het oude stadscentrum van Stockholm. Dave kreeg als slot nog de (gevonden) Gouden Schoen uitgereikt vanwege de uitmuntende prestaties! Het blijven een bijzonder stel gasten!

De Stockholm Cup, hij was bijzonder en bizar. Erna namen we de metro terug naar het hostel én was het tijd om te douchen om vervolgens een kijkje te nemen in het oude stadscentrum van Stockholm. De smalle en autovrije straatjes deed het lijken alsof je in een andere tijd beland was, al zal bijna niemand dat zo hebben ervaren. De enerzijdse vreugde en de anderzijdse teleurstelling omtrent de Stockholm Cup was er te groot voor. Snel vond men het dus ook wel mooi en wilde men een terrasje opzoeken. Uiteraard werd het verkeerde plekje gekozen, dat toch de juiste bleek te zijn, en liepen we weer door. Het duurde allemaal ook net wat langer omdat Wilko een bordje / schildje wilde kopen voor de verzameling. Uiteindelijk werd er toch een plekje gevonden en werd er in het zonnetje genoten van een heerlijk koud biertje. Jonathan voegde zich even later bij ons waarna het alweer tijd was om te gaan eten. We liepen op ons gemak richting de Zweedse Vapiano. Hetzelfde concept en hetzelfde goede eten. Een juiste keuze!

Die avond herhaalde zich eigenlijk alles van de avond ervoor. Weliswaar na een kleine rustperiode kwam ‘ie weer: ‘Start die Paardenrace’. Ondertussen werd Dave steeds meegaander na de avond ervoor en zocht men op de groepstinder tevergeefs naar de beloofde Zweedse schonen. Waardoor de beroemde zin: "Med dig jag vill äta en knäckebröd” niet gebruikt werd. Uiteindelijk kwam men uit bij een paar Belgen. Men probeerde elkaar weliswaar te koppelen, maar dat dat niet altijd een succes werd mag duidelijk zijn. Was dat de reden dat Matthijs tijdens de vooravond zijn heil (bijna) zocht bij Stefan? Wesley smeerde iedereen snus aan en in de vroege uurtjes – toen men terugkeerde in het hostel – werd Wilko, die niet mee was gegaan, toch aardig met rust gelaten. Op onverklaarbare wijze had Bastiaan ‘aka Ed’ de volgende ochtend een mega blauwe plek op zijn bovenbeen.

Op de wedstrijddag was het natuurlijk tijd om weer het Oranjepak aan te doen. Wesley, die het nog altijd een ‘clownspak’ vindt droeg zijn jasje maar in zijn handen en liep, zoals overigens altijd, een paar meter voor de groep uit. Voordat we de metro in zouden gaan haalden we nog een hotdog bij een klein zaakje. Al vaker tijdens tripjes wachten we op het moment dat we ineens voor iemand staan die Nederlands kent en nu was het dan zover. Echter werd er (misschien jammer genoeg) niets bijzonders gezegd, maar het was wel grappig dat er zomaar uit het niets iemand in het Nederlands tegen je begint te praten. Dat was het meisje achter de counter. In het oude stadscentrum werden er natuurlijk weer de nodige foto’s gemaakt inclusief de traditionele teamfoto. Matty had zij GoPro mee, maar was de batterij vergeten op te laten dus een aftermovie krijgen we niet. We haalden Jonathan op van zijn stageplek, dat niet iedereen kon waarderen daar, en dronken nog even een biertje op hetzelfde terrasje als de dag ervoor. We keerden terug naar het hostel waar de manager maar al te graag een groepsfoto van ons in Oranjepak wilde maken. Hij vroeg ons ook of er een Zuid-Afrikaan met ons mee kon naar de wedstrijd. De zo genoemde ‘huisslaaf’ (echte naam is mij ook echt onbekend) vergezelde ons vervolgens naar de wedstrijd en een kaartje regelen bleek ook nog wel mogelijk (overigens kwam hij uiteindelijk gratis en zonder kaartje binnen). Nu heeft Wesley ook een vriend in Zuid-Afrika!

Nadat er een drankje voor onderweg gereed was gemaakt was het tijd om de kaarten te gaan ophalen bij de verzamelplaats van alle Nederlanders. In het winkelcentrum aldaar gingen we wat eten, waarna we ons bij de Nederlanders voegden. Op dat moment werden we, dankzij Dave,  uitgenodigd op de Oranje bus door Harm Otten van Kuehne Nagel. Na een paar (gratis) biertjes, maar wel een bijdrage voor de spaarpot moesten we van de bus af omdat de stoet naar het stadion ging beginnen. Nadat deze even onderweg was mochten we opnieuw plaatsnemen in de bus. Wat toch wel een heel bijzondere belevenis was. Op eigen initiatief (mede omdat het in die bus erg warm was) en na opnieuw een paar biertjes liepen we het laatste stuk in de stoet mee, achter de bus aan.

De wedstrijd zelf, was zoals gewoonlijk weer bijzaak. Toch was de sfeer in het uitvak beter en leuker dan voorgaande keren en dat kwam grotendeels door ons. Onder andere de Pipi Langkous song werd door het hele vak meegedaan. Niet om onszelf op de borst te kloppen, maar meerdere Nederlanders wisten ons na afloop te vinden met verschillende complimenten vanwege de leuke sfeer! Ook wisten de camera’s ons weer te vinden. Nagenoeg het hele vak deed op verzoek van Lucas mee aan ‘van links, naar rechts, van voor, naar achter’ en wij waren ermee op TV, waarna alle thuisblijvers dat binnen de kortste keren hadden doorgestuurd. Slechts één Zweed kon het gezang niet waarderen. Hij probeerde het uitvak te bereiken. Echter was hij er te dronken voor en viel op/in/over een over stoeltjes gespannen doek, tot hilariteit van de Nederlanders…

Oh ja… de uitslag: 1-1.

Op de terugweg wisten we – uiteraard – de weg niet helemaal goed terug te vinden en zongen we de Pipi Langkous song ook bij de bus vol sponsors met daarin tevens Bert van Oostveen. We kwamen vervolgens uit bij de trein en daar wisten we, onder streng toeziend oog van de conducteur, nog een leuke sfeer te maken. Samen met Oranje supportster Maranka werd in de trein de Zweden ‘uitgedaagd’ in een uitmondende zangwedstrijd. ‘Sit down op een Ikea-stoel’, de Pipi Langkous song én Wonderwall kwamen voorbij. De Zweden zette er (heel bijzonder) ‘Heb je even voor mij’ tegenover. Tijdens het overstappen kwamen we – hoe kan het ook anders – de ‘huisslaaf’ weer tegen en raakten we hem weer kwijt… Eenmaal aangekomen in het stadscentrum kwamen we de eerder bezochte club niet in vanwege de Oranje-pakken. Zelfs: "Orange is the New Black” hielp daarin niet. De club waar we de eerste avond geweigerd waren kwamen we wél binnen. Na één drankje hielden Mark, Dave en Wilko het voorgezien en moesten ze wachten op de eerste nachtbus. Een limotaxi leek ons even op chique wijze naar het hostel terug te brengen, maar voor zijn oplichtingspraktijken waren we te nuchter. Wel vertelde hij uitgebreid over de Zweedse nazi’s uit de tweede wereldoorlog. Een bijzondere vent.

In groepjes keerde men terug naar het hostel en waarschijnlijk had Matthijs iets in zijn drankje gekregen waardoor ook hij bijtijds terug was. De laatste der Mohikanen zeggen nog altijd dat ze die avond Wesley Sneijder tegen kwamen en dat (onze) Wesley stond te pissen naast Davy Klaassen. Tja…omdat de spelers hadden verzocht om geen foto’s te maken is er dus geen bewijs en dus zullen we ons altijd blijven afvragen of het nu wel echt gebeurd is…

De laatste ochtend, op de dag van vertrek, haalden we weer boodschappen bij de supermarkt en bakten Lucas en Dave een paar lekkere eitjes als goede maaltijd na een paar zware dagen. Matty, Lucas en Wilko moesten vervolgens nog even het hostel uit en maakte een wandeling (deden Team Loop weer eer aan) naar het Centraal Station en winkelcentrum. De andere bleven luieren en kaarten in het hostel. Vervolgens maakten we de lange reis terug naar het vliegveld, blikte men met enkele terugblik termen vooruit op het te verwachtte verslag en kwam men tot de conclusie dat men Wilko nog niet boos had gekregen. Bij het eten op het vliegveld van Stockholm slaagde men er toch nog in. Het kostte een paar weken wachten op het verslag. En dat kwam natuurlijk niet alleen daardoor, maar ook door de daaropvolgende verhuizing.

Alles bij elkaar was het weer een bijzondere trip met zoals gewoonlijk meer hoogtepunten dan dieptepunten. Het was het gezanik en gezeik weer waard. Toch Dave? De laatste overgebleven fles Bacardi werd gegeven aan het Nederlandse meisje achter de counter, de ‘Zweedse euro’s’ - weer net monopoly geld - werden ingeleverd en nu kan men vooruit kijken naar de volgende trip. Luxemburg uit, ik zal er niet bij zijn, maar ook dat zullen weer een paar bijzondere dagen gaan worden. Veel plezier mannen!